|
阅读：2750回复：4
【汉藏对照】大施抒海缘品第三十大施抒海缘品第三十 སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་རྒྱ་མཚོར་ཞུགས་པའི་ལེའུ། 如是我闻。一时佛在罗阅祇耆阇崛山中。与尊弟子千二百五十人俱。尔时世尊。念须侍者。诸尊弟子。憍陈如等。各共观察。知佛所念。 如是我闻，一时，佛住在罗阅祇耆阇崛山中，与一千二百五十位大弟子在一起。这时世尊心里想需要一位侍者，众位大弟子像憍陈如等，都作了观察，知道了佛的想法。 འདི་སྐད་བདག་གིས་ཐོས་པ་དུས་གཅིག་ན། བཅོམ་ལྡན་འདས་རྒྱལ་པོའི་ཁབ་བྱ་རྒོད་ཕུང་པོའི་རི་ལ་དགེ་སློང་ཆེན་པོའི་དགེ་འདུན་བརྒྱ་ཕྲག་ཕྱེད་དང་བཅུ་གསུམ་དང་ཐབས་ཅིག་ཏུ་བཞུགས་སོ། །དེའི་ཚེ་ན་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་ཚེ་དང་ལྡན་པ་ཀུན་ཤེས་ཀཽཎྜི་ནྱ་ལ་སོགས་པ་ལ་བསྙེན་བཀུར་བྱེད་པའི་གཡོག་ཅིག་དགོས་སོ། །ཞེས་བཀའ་སྩལ་པ་དང༌། 时憍陈如从坐而起。偏袒右肩。合掌长跪白佛。贪得侍近。捉衣持钵。唯愿垂愍。赐教听许。佛告之曰。汝年老迈。自须给侍。何忍使汝复见供事。时憍陈如知佛不听。礼已还坐。 于是憍陈如从座而起，偏袒右肩，合掌长跪对佛说：“我希望能近前服侍您，为您拿衣持钵，恳求世尊垂悯，答应我的请求。”佛对他说：“你年老体弱，自己还需要别人服侍，如何忍心让你来侍奉我呢？”憍陈如知到佛不允许，行礼后便回到座位上。 དེ་ནས་ཀུན་ཤེས་ཀཽཎྜི་ནྱ་སྟན་ལས་ལངས་ཏེ་བླ་གོས་ཕྲག་པ་གཅིག་ཏུ་གཟར་ནས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ག་ལ་བདེ་ལོགས་སུ་ཐལ་མོ་སྦྱར་ཏེ་ཕྱག་འཚལ་ནས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་བདག་༄༅། །གིས་བསྙེན་བཀུར་ཡིད་བཞིན་དུ་བགྱི་ཞིང་ཆོས་གོས་དང་ལྷུང་བཟེད་གཟུང་ངོ༌། །ཞེས་གསོལ་བ་དང༌། བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་ཀཽཎྜི་ནྱ་ལ་ཁྱོད་ཀྱང་རྒས་འཁོགས་ཏེ་ཁྱོད་ཉིད་ལ་ཡང་བསྙེན་བཀུར་བྱེད་པ་དགོས་ཀྱི། ཀཽཎྜི་ནྱ་ཁྱོད་སྟན་ལ་འདུག་ཅིག་ཅེས་བཀའ་སྩལ་ཏོ། 摩诃迦叶。舍利弗。目揵连。及诸弟子。五百人等。次第白佛。皆求给侍。佛皆不听。时阿那律。试观佛意。见佛志趣。心存阿难。如日在东照于舍宅。光从东牖直至西壁。世尊志意亦复如是。 摩诃迦叶、舍利弗、目犍连及各位弟子共五百人，依次对佛说，都要求服侍佛，佛都不答应。当时阿那律试着观察佛的想法，知道佛的意向是想让阿难做侍者。就像东方的太阳照向屋舍，阳光从东面的窗户，一直照到西面的墙壁，世尊的意向也是如此。 །དེ་བཞིན་དུ་འོད་སྲུང་དང༌། ཤཱ་རིའི་བུ་དང༌། མཽ་གལ་ཡན་ལ་སོགས་པ་ཉེ་གནས་ལྔ་བརྒྱ་སྙེད་ཀུན་གྱིས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་བསྙེན་བཀུར་བགྱིའོ། །ཞེས་གསོལ་ན་ཡང་གཅིག་ཀྱང་མ་གནང་ངོ༌། །དེ་ནས་ཚེ་དང་ལྡན་པ་མ་འགགས་པས།བཅོམ་ལྡན་འདས་བསྙེན་བཀུར་བྱེད་པའི་དགེ་སློང་གང་ལ་དགྱེས་སྙམ་དུ་བརྟགས་ན། བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱི་ཐུགས་ཀུན་དགའ་བོ་ལ་དགྱེས་པ་ནི། འདི་ལྟ་སྟེ། ཁང་བུ་བརྩེགས་པའི་ཤར་ཕྱོགས་ཀྱི་སྐར་ཁུང་ནས་ཉི་མའི་འོད་ཟེར་བྱུང་བ་ན་ནུབ་ཕྱོགས་ཀྱི་ངོས་ལ་ཤར་ཅིང་ལྷན་པ་བཞིན་དུ། 诸大弟子。皆亦观知。时舍利弗。及目犍连。从坐处起。到阿难前。语阿难言。世尊志意。欲得于仁以为侍者。仁有善利。独蒙称可。宜速往白求为佛侍。时贤者阿难。见诸上座来到其前。又闻其语。寻起合掌。白上座言。世尊德重。智慧深远。以我常近亲侍奉事。惧招罪尤。自遗殃患。 各位大弟子也都观察到了，这时舍利弗和目犍连便从座而起，到阿难前，对阿难说：“世尊的意愿，是想要你做侍者，你有很多优点才能，只有你得到佛的亲睐认可，你应当赶紧去说，要求做佛的侍者。”当时贤者阿难，见各位上座来到他面前，又听他们这样讲，立即站起来合掌，对上座们说道：“世尊德高望重，智慧深远，我害怕将来因常时亲近侍奉佛陀，招致罪过，为自己带来祸患。” བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱི་ཐུགས་ཀུན་དགའ་བོ་ལ་དགོངས་ཤིང་དགྱེས་པར་ཉེ་གནས་ཀུན་གྱིས་རྟོགས་ནས་ཚེ་དང་ལྡན་པ་ཤཱ་རིའི་བུ་དང༌། མཽ་གལ་གྱི་བུ་ཆེན་པོ་གཉིས་ཀུན་དགའ་བོ་གང་ན་བ་དེར་སོང་སྟེ་དྲུང་དུ་ཕྱིན་པ་དང་ཀུན་དགའ་བོ་དང་ལྷན་ཅིག་ཏུ་ཡིད་མགུ་ཞིང་དགའ་བའི་གཏམ་རྣམ་བ་དུམ་བྱས་ནས་ཕྱོགས་གཅིག་ཏུ་འཁོད་དོ། །ཕྱོགས་གཅིག་ཏུ་འཁོད་ནས་ཤཱ་རིའི་བུ་དང༌། མཽ་གལ་ཡ་ནས་ཚེ་དང་ལྡན་པ་ཀུན་དགའ་བོ་ལ་འདི་སྐད་ཅེས་སྨྲས་སོ། །ཚེ་དང་ལྡན་པ་ཀུན་དགའ་བོ། བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་བསྙེན་བཀུར་བྱ་བར་དད་དམ། བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱང་ཁྱོད་ཀྱིས་བསྙེན་བཀུར་བྱ་བར་དགྱེས་ཏེ། དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་ལ་བསྙེན་བཀུར་བྱས་ན། ཁྱོད་ལ་ཕན་པའི་དོན་ཆེར་འགྱུར་རོ། །བཙུན་པ་ཤཱ་རིའི་བུ། བདག་ནི། བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་བསྙེན་བཀུར་བྱ་བར་མི་དད་དོ། །དེ་ཅིའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། སངས་རྒྱས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ནི། སྒྲུབ་པར་དཀའ། བཟོད་པར་དཀའོ། །འདི་ལྟ་སྟེ། མེ་འབར་བ་ནི། སྒྲུབ་པར་དཀའ། བཟོད་པར་ཡང་དཀའ་བ་ཡིན་ཏེ། དེ་ལྟར་དེ་བཞིན་དུ་སངས་རྒྱས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱང་སྒྲུབ་པར་དཀའ། བཟོད་པར་དཀའ་བས་ན། བདག་སངས་རྒྱས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་བསྙེན་བཀུར་བགྱིད་པར་མི་དད་དོ། 舍利弗等。复语之言。今观世尊。专注致意。欲得于仁以为侍者。如日初出照于室宅。光从东牖。直照西壁。世尊注心。亦复如是。又复世尊。究人情能。知仁堪任。是以留意。宜时速白求为侍者。 舍利弗等人又对他说道：“现在看来，世尊是专心一意想让你做侍者，就像刚升起的太阳照向房舍，阳光从东面窗户，直照西面墙壁，世尊的意愿也是这样。而且世尊深知人的性情能力，知道你堪当重任，因此留意于你。你应该赶紧去说，请求做侍者。” །དེ་ནས་ཚེ་དང་ལྡན་པ་མཽ་གལ་ཡ་ནའི་བུ་ཆེན་པོས་ཀུན་དགའ་བོ་ལ་འདི་སྐད་ཅེས་སྨྲས་སོ། །ཀུན་དགའ་བོ། ཁྱོད་ལ་བཅོམ་ལྡན་འདས་དགོངས་ཤིང་དགྱེས་པ་ནི། འདི་ལྟ་སྟེ༑ ཁང་བུ་བརྩེགས་པའི་ཤར་ཕྱོགས་ཀྱི་སྐར་ཁུང་ནས་ཉི་མའི་འོད་ཟེར་བྱུང་བ་ན་ནུབ་ཕྱོགས་ཀྱི་རྩིག་ངོས་ལ་ཤར་ཅིང་ལྷན་པ་བཞིན་དུ། བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱི་ཐུགས་ཀྱང་ཀུན་དགའ་བོ་ཁྱོད་ཀྱིས་བསྙེན་བཀུར་བྱ་བར་དགྱེས་ཀྱི། དད་པར་གྱིས་ཤིག །དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་ལ་བསྙེན་བཀུར་བྱས་ན། ཁྱོད་ལ་ཕན་པའི་དོན་ཆེར་འགྱུར་རོ། །ཞེས་སྨྲས་༄༅། །སོ༑ 贤者阿难。重得是语。思惟是事。靡知所如。复更合掌。白诸上座。若令世尊赐我三愿。我乃堪任为佛侍者。何谓为三。世尊故衣。勿与我著。世尊残食。莫令我噉。时节进现。随我裁量。得此三愿。乃能侍佛。 贤者阿难，再次听了这些话，思惟这件事，不知如何是好。于是又合掌对各位上座说：“如果现在世尊能答应我三个心愿，我才能做佛的侍者。是哪三个心愿呢？世尊的穿过的衣服，不要给我穿；世尊吃剩的食物，不要让我吃；觐见世尊的时间，由我来安排。答应这三个心愿，方能去承侍佛陀。” ༑བཙུན་པ་མཽ་གལ་ཡན་ཆེན་པོ། །ཅི་སྟེ་བདག་ལ་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་འདོད་པ་འདི་གསུམ་གནང་ན། བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་བསྙེན་བཀུར་བགྱིད་པར་དད་དོ། །འདི་ལྟ་སྟེ། བཅོམ་ལྡན་འདས་མི་གསོལ་བའི་ན་བཟའ་བདག་ལ་འཚལ་དུ་མི་སྩལ་བ་དང༌། བཅོམ་ལྡན་འདས་མི་གསོལ་བའི་བཤོས་ཀྱི་ལྷག་མ་བདག་མི་འཚལ་བ་དང༌། བདག་དུས་མ་མཆིས་པར་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱི་སྤྱན་སྔར་མཆིར་གནང་བར་བགྱི་ན་ནི། བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་བསྙེན་བཀུར་བགྱི་བར་དད་དོ། 舍利弗等。闻是语已。具以其事。往白世尊。佛闻此已。告舍利弗。诸弟子等。阿难所以求索不著我故衣者。阿难长虑恐诸弟子怀嫉妒者。而生此心。国王臣民。诸檀越辈。施佛贵价细软之衣。阿难贪此。故求给事。复索不噉我残食者。虑诸弟子复生此心。如来钵中。所食之余。甘美百味。世无此食。阿难嗜故。而来侧近。阿难所以索自裁量。时节进现者。虑诸弟子及外道众来求进现。有所难问。不知时节。傥相恼触。又为侍者。当候时节。饮食所宜。便身益体。一一制度。虑过见及。是以先豫索此三愿。又复阿难。不但今日索自知时。过去世时。奉侍于我。善知时宜。 利弗等人听完这些话，就把此事详细地告诉世尊。佛听完后，告诉舍利弗和各位弟子：“阿难之所以要求，不穿我穿过的衣服，是他长远考虑，担心有些弟子会生起嫉妒心：‘国王臣民和各位施主，供养佛陀昂贵细软的衣服，阿难为了贪求这些，所以才要求服侍佛陀。’他又要求不吃我吃剩的食物，也是担心有些弟子会生起嫉妒心：‘佛的钵中，吃剩的食物，甘美百味，世上没有这种食物。阿难贪吃，才来到佛的身边。’阿难之所以要求由他来安排客人觐见的时间，是考虑众弟子及外道徒众来拜见佛陀，有的会向佛问难，如果他们掌握不好时间，或许会打扰佛陀。再者作为侍者，应当观察时节，考虑饮食是否适宜，是否有益身体。每一件事都要掌握分寸，担心沾染过患。所以，他预先求此三种愿。而且，阿难不但今日要求自己掌握时节，在过去世时，他侍奉我，也很懂得适宜的时间安排。” །དེ་ནས་ཚེ་དང་ལྡན་པ་ཤཱ་རིའི་བུ་དང༌། མཽ་གལ་ཡན་ཆེན་པོས་ཚེ་དང་ལྡན་པ་ཀུན་དགའ་བོ་བསྙེན་བཀུར་བྱེད་དུ་དད་པར་བྱས་ནས་བཅོམ་ལྡན་འདས་གང་ན་བ་དེར་སོང་སྟེ་ཕྱིན་པ་དང༌། བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་འདི་སྐད་ཅེས་གསོལ་ཏོ། །བདག་ཅག་གིས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་བསྙེན་བཀུར་བགྱིད་པར་ཚེ་དང་ལྡན་པ་ཀུན་དགའ་བོ་དད་པར་བགྱིས་ན།བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་བདག་ལ་འདོད་པ་འདི་གསུམ་གནང་ན། གདོད་བདག་གིས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་བསྙེན་བཀུར་བགྱི་བར་ཞེས་མཆིའོ། །བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་བཀའ་སྩལ་པ། ལེགས་སོ། །མཽ་གལ་ཡ་ནའི་བུ། དགེ་སློང་ཀུན་དགའ་བོ་དེ་ནི། མཁས་པ་ཤེས་རབ་ཅན་ཏེ། ཚངས་པ་མཚུངས་པར་སྤྱོད་པ་རྣམས་སྨད་པའི་ཚིག་དང་།རྗེས་སུ་སྨད་པའི་ཚིག་གི་ཆོས་ཕྱིས་འབྱུང་བར་མཐོང་བས་ན། བདག་ལ་ཚངས་པ་མཚུངས་པར་སྤྱོད་པ་རྣམས་འདི་སྐད་དུ་དགེ་སློང་ཀུན་དགའ་བོ་ནི། གོས་དང་ཟས་ཀྱི་ཕྱིར་སྟོན་པ་ལ་བསྙེན་བཀུར་བྱེད་དོ། །ཞེས་སྨྲ་བར་མི་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་མཽ་གལ་གྱི་བུ་དེ་ནི། དགེ་སློང་ཀུན་དགའ་བོའི་ངོ་མཚར་རྨད་དུ་བྱུང་བའི་ཆོས་སོ། །དགེ་སློང་ཀུན་དགའ་བོ་ནི། མཁས་པ་ཤེས་རབ་ཅན་ཏེ། དུས་ཤེས་ཤིང་དུས་རིག་པ་ལགས་ཤིང༌། དུས་ཤེས་པར་འགྱུར་བ་ནི། བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་འཁོར་རྣམ་བཞི་བལྟ་བར་འགྲོ་བའི་དུས་ལ་བབ་པ་དང༌།དུས་ལ་མ་བབ་པ་དང༌། གཞན་ཡང་མུ་སྟེགས་ཅན་ཀུན་ཏུ་རྒྱུ་རྣམས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱི་སྤྱན་སྔར་འགྲོ་བའི་དུས་ལ་བབ་པ་དང༌། དུས་ལ་མ་བབ་པ་དང༌། གཞན་ཡང་མུ་སྟེགས་ཅན་ཀུན་ཏུ་རྒྱུ་འདི་དག་ནི། བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་གསུངས་པ་ལ་ལན་ལྡོན་པར་སྤོབས་སོ། །འདི་དག་ནི། ལན་ལྡོན་པར་མི་སྤོབས་སོ། །བཅའ་བ་དང་བཟའ་བ་འདི་ནི་བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་བདེ་ཞིང་བསོད་པར་འགྱུར་ལ། འདི་ནི། བདེ་ཞིང་བསོད་པར་མི་འགྱུར་བར་ཤེས་པའི་ཕྱིར་ཏེ། མཽ་གལ་གྱི་བུ། འདི་ནི། དགེ་སློང་ཀུན་དགའ་བོའི་ངོ་མཚར་རྨད་དུ་བྱུང་བའི་ཆོས་སོ། །དེ་ནས་ཤཱ་རིའི་བུ་དང༌། མཽ་གལ་གྱི་བུ་གཉིས་ཀྱིས་ཚེ་དང་ལྡན་པ་ཀུན་དགའ་བོ་བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་བསྙེན་བཀུར་བྱེད་པར་དད་པར་བྱས་པ་དང༌། བཅོམ་༄༅། །ལྡན་འདས་ཀྱིས་ཀྱང་ཀུན་དགའ་བོ་ནི། མཁས་པ་ཤེས་རབ་ཅན་ཏེ། དུས་ཤེས་ཤིང་དུས་རིག་གོ །ཞེས་བསྔགས་པས། 时舍利弗重白佛言。不审过去奉事于佛。善知时宜。其事云何。佛告舍利弗。汝欲闻者。谛听著心。当为汝说。唯然世尊。诺当善听。佛告舍利弗。乃往过去无数无量阿僧祇劫。有大国王。领阎浮提八万四千小国八十亿聚落。王所住城。名婆楼施舍。于是城中。有一婆罗门。号尼拘楼陀。聪明博达。天才殊邈。王甚宗戴。师而事之。 时舍利弗又问佛：“不知他过去侍奉佛陀，很好地了知适宜的时间，是怎么一回事？”佛对舍利弗说：“你想听的话，应该谛听，记在心里，我将为你宣讲。”舍利弗说：“是的，世尊，我会好好听闻。”佛告诉舍利弗：“在过去无数无量阿僧祇劫以前，有位大国王，统领阎浮提八万四千个小国，八十亿个村落。国王居住的城市，叫婆楼施舍。在此城中，有一位叫尼拘楼陀的婆罗门，聪明渊博通达，天才超卓。国王非常器重和尊敬他，拜为国师而承侍。 དགེ་སློང་རྣམས་ཐེ་ཚོམ་སྐྱེས་ནས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ལ་འདི་སྐད་ཅེས་གསོལ་ཏོ། །དགེ་སློང་ཀུན་དགའ་བོ་འདི་ཅིའི་རྒྱུ་ཅིའི་རྐྱེན་གྱིས་དུས་དང་ཚོད་ལ་མཁས་པར་གྱུར། བཅོམ་ལྡན་འདས་ཀྱིས་ཤཱ་རིའི་བུ་ལ་བཀའ་སྩལ་པ། སྔོན་འདས་པའི་བསྐལ་པ་ཚད་མེད་གྲངས་མེད་པའི་ཕ་རོལ་ཏུ་རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་འཛམ་བུའི་གླིང་གི་རྒྱལ་ཕྲན་བརྒྱད་ཁྲི་བཞི་སྟོང་ལ་དབང་བྱེད་པ་ཞིག་བྱུང་ངོ༌། །དེའི་ཚེ་གྲོང་ཁྱེར་པ་རུ་ད་ཞེས་བྱ་བ་ན་བྲམ་ཟེ་ནྱ་གྲོ་དྷ་ཞེས་བྱ་བ་ཞིག་ཡོད་དེ། མཁས་པ། རིག་པ་དང་ལྡན་པ། སྨན་དང༌། གཙུག་ལག་དང༌། སྐར་མ་ལ་མཁས་པ་ཞིག་པས་རྒྱལ་པོ་དེའི་སྟོན་པ་བྱེད་དེ། 八万四千诸小国王。悉遥敬慕。瞻仰所在。四远贡献。遣使咨承。略而言之。如奉大王。于是婆罗门。富敌王家。但无子息可以绍继。出入坐卧。每怀此愁。不知何方可以得子。即祷祀梵天。天帝四王。摩醯跋罗。及余诸天日月星宿。山河树神。种种祷祀。无所不遍。 八万四千个小国王，也都对他遥相敬慕，仰望其处，从四方送来贡品，并派使者来咨询承事，简单地说，就像侍奉大王一样。于是婆罗门富可敌王，但没有子嗣可以继承家业。行住坐卧，都为此忧愁，不知怎样才可以求得一子。因此他祈祷梵天、帝释天、四大天王、摩醯跋罗以及其他的天神、日月、星宿、山河、树神等等，种种神灵没有不曾祈祷过的。 རྒྱལ་ཕྲན་བརྒྱད་ཁྲི་བཞི་སྟོང་སྙེད་ཀྱང་དེ་ལ་རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་དང་འདྲ་བར་བསྙེན་བཀུར་བྱེད་དེ་བསྒོ་བའི་ཚིག་ཀྱང་ཉོན་ཏོ། །བྲམ་ཟེ་དེ་ཕྱུག་ཁྱད་རྣམ་ཐོས་ཀྱི་བུ་དང་འགྲན་ཏེ། དེ་ལ་བུ་མེད་བས་རྟག་ཏུ་མི་དགའ་སྟེ་སེམས་ཁོང་དུ་ཆུད་ཅིང་འདུག་པ་ལས་ཇི་ལྟར་བྱས་ན་བུ་ཡོད་པར་འགྱུར་ཞེས་ཚངས་པ་དང༌། བརྒྱ་བྱིན་དང༌།དབང་ཕྱུག་དང༌། ཉི་ཟླ་དང༌། སྐར་མ་དང༌། རི་དང༌། ཆུ་དང༌། ནགས་ཀྱི་ལྷ་ཀུན་ལ་མཆོད་ཅིང་རྗེད་དེ་ 克诚积报。经十二年。其大夫人。便觉有身。聪明女人。能得知此。自知所怀。必是男儿。即以情事白婆罗门。婆罗门欢喜。倍增怡跃。即敕家内夫人婇女。来共拥护。夫人进止。饮食床荐。极令细软。调适称给。莫违其意。 精诚不断，终有感应，过了十二年，他的大夫人，便感觉有了身孕。聪明的女人能知道自己所怀的是男是女。她自己知道所怀必是男孩，便把这件事告诉了婆罗门。婆罗门听后十分欢喜，更加愉悦。即令家里的其他夫人婢女，都来照顾她，夫人的行动、饮食、床席，都安排妥帖，所有供给恰当称心，不敢违背她的意愿。 ལོ་བཅུ་གཉིས་ལོན་ནས་ཆུང་མ་ཆེན་སེམས་ཅན་དང་ལྡན་པར་གྱུར་ཏོ༑ ༑བུད་མེད་མཁས་པ་དག་ནི། སེམས་ཅན་དང་ལྡན་མ་ཐག་ཏུ་བུ་ཁྱེའུ་འམ། བུ་མོ་ཡིན་པ་ངེས་པར་རྟོགས་པས། དེ་ཡང་ཁྱེའུ་ཡིན་པར་ཤེས་ནས་བྲམ་ཟེ་ལ་གཏམ་སྨྲས་སོ། །བྲམ་ཟེ་དེ་དེ་སྐད་ཅེས་སྨྲས་པ་ཐོས་ནས་རབ་ཏུ་དགའ་མགུ་རངས་ཏེ་ཆུང་མའི་རིམ་གྲོ་ལྷག་པར་ཆེར་སྐྱེད་དོ། 十月已满。便生男儿。身紫金色。头发绀青。端正超异。人相难有。婆罗门见。喜不自胜。即召相师。来共相之。相师披观。叹未曾有。此儿相好。福德弘广。天下所瞻。如子赖母。其父欢喜。敕为立字。天竺作字。依于二种或依星宿。或依变异。相师便问。怀妊以来。有何变异。其父答言。此儿之母。素来忌恶。少于慈顺。不修慈慧。自怀妊来。心性改异。矜怜苦厄。如母爱子。志好布施。无有贪惜。 相师闻之。欢喜而言。是此儿志。故使然也。当为立字号摩诃阇迦樊。（此言大施。） 十月怀胎，生下一个男孩，身体紫金色，头发天蓝色，非常端正庄严，人中少有。婆罗门见后，喜不自禁，立刻召来相师为他看相。相师仔细观看后，感叹曾所未有：‘这孩子具足相好，福德弘大无比，天下人都将敬仰他，如同子女依赖母亲。’他父亲很高兴，请相师为他起名。天竺国起名有两种方式，或者依照星象，或者依照奇特变化。相师便问道：‘怀孕以后，都有什么奇特变化？’他父亲答道：‘这孩子的母亲，一向嫉妒恶劣，一点也不慈爱调柔，不修慈悲惠施。自从怀孕后，心性转变。同情怜悯困苦的人，如同母亲慈爱自己的孩子，而且喜好布施，没有一点吝啬。’ 相师听后，高兴地说：‘是这个孩子的意志，才使她变成这样。应当为他取名叫摩诃阇迦樊（汉语“大施”）。’ །དེ་ནས་ཟླ་བ་དགུ་ཚང་ནས་ཁྱེའུ་ཞིག་བཙས་ཏེ་གསེར་གྱི་མདོག་ཅན། སྐྲ་མཐོན་མཐིང་དུ་འདུག་པ། བཟང་བ། མཛེས་པ། མཚན་དང་ལྡན་པ་ཞིག་གོ །དེ་ནས་བཙས་སྟོན་བྱས་ནས་མཚན་མཁན་བཀུག་སྟེ་མཚན་བལྟས་ནས་མིང་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་ཞེས་བཏགས་སོ། 其儿渐大。父甚爱念。别为作宫。立三时殿。冬温夏凉。春秋居中。安诸妓侍。以娱乐之。其儿聪明。好乐学问。诵持俗典。十八部书。文既通利。并善其义。学诸技术。靡所不通。 这孩子逐渐长大，父亲非常疼爱他。单独为他建造了宫殿，造了三季节宫室，冬暖夏凉，春秋两季不冷不热，安排各种歌妓侍女，供他娱乐。这孩子很聪明，喜好各种学问，能诵持十八部世俗典籍。文章读得通畅流利，而且善解其义，学习各种技艺、没有不精通的。 །ཁྱེའུ་དེ་རིམ་གྱིས་ཆེར་སྐྱེས་ནས་དབྱར་དགུན་དང༌། སྟོན་དཔྱིད་ཀྱི་གནས་ཀྱང་སོ་སོར་བྱས་ཏེ་ལོངས་སྤྱོད་བྱེད་དུ་བཅུག་གོ །ཁྱེའུ་དེ་ཡང་ཡིད་གཞུངས་ཤིང་མཁས་པའི་བློ་དང་ལྡན་པ་ཞིག་བས་རིག་བྱེད་དང༌། གཙུག་ལག་རྣམ་པ་བཅོ་བརྒྱད་ལ་སོགས་ཏེ། སྒྱུ་རྩལ་གང་ཡང་མི་ཤེས་པ་མེད་དོ། 其后大施。白其父言。久在深宫。思欲出游。父闻此语。即敕臣吏。我子大施。欲出游行。扫洒街陌。除诸不净。竖诸幢幡。散华烧香。庄严道路。极令净洁。施设办已。大施于是乘大白象。七宝挍饰。椎钟鸣鼓。作倡伎乐。千乘万骑。导从前后。行大御道。往诣城门。 过后大施对他父亲说：‘我长期在深宫里，想出外游览一下。’他父亲听后，便命令官员：‘我儿子大施，想到外面游玩，你们要打扫街道，清除各种不净物，竖起各种幢幡，散花烧香，使道路整洁庄严，非常干净。’安排好后，大施便坐上大白象，用七宝作装饰，敲钟擂鼓，一路歌舞，千车万马，前呼后拥，在宽大的御道上行驶，前往城门。 །ཕྱིས་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་ཕ་མ་ལ་གསོལ་པ།བདག་ཕྱི་རོལ་ཏུ་འཆག་ཅིང་ལྟད་མོ་བལྟར་འགྲོའོ། །ཞེས་བྱས་པ་དང༌། དེའི་ཕ་མས་ཀྱང་བུ་འཆག་ཏུ་འགྲོའོ། །ཞེས་ལམ་སྲང་ཕྱག་དར་བྱེད་དུ་བཅུག་སྟེ་རྒྱལ་མཚན་དང༌། བ་དན་བསྒྲེངས་ནས་མེ་ཏོག་གིས་གཏོར་ཏེ་བདུག་སྤོས་ཀྱི་བདུག་པ་ལ་སོགས་པ་ཡོ་ལང་བཤམས་ནས་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་གླང་པོ་རིན་པོ་ཆེ་སྣ་བདུན་གྱིས་བརྒྱན་པ་ལ་བསྐྱོན་ཏེ་༄༅། །དྲིལ་བསྒྲགས། རྔ་བརྡུངས། རོལ་མོ་དང༌། སིལ་སྙན་བཀྲོལ་ཏེ་འཁོར་བརྒྱ་སྟོང་སྙེད་ཀྱིས་བསྐོར་ནས་གྲོང་ཁྱེར་གྱི་ཕྱི་རོལ་ཏུ་སོང་ངོ༌། 于时国中。人民之类。于楼阁上。夹道两边。竞共观看。无有厌足。皆各言曰。甚奇甚妙。睹其威相。犹如梵天。转复前行。见诸乞儿。著弊坏衣。执持破器。卑言求哀。匃我少少。大施见之。而问之曰。汝等何以辛苦乃尔。或有答言。我无父母兄弟妻子。贫穷孤茕。无所恃怙。或有答言。我有长病。不能作役。自活无路。或有答言。我之不幸。数遭破亡。债负盈集。身口所切。无方自济。是以行乞。以继余命。大施闻已。酸叹而去。 那时，国内百姓，在楼阁上，或在道路两旁，争相观看，无有满足，纷纷说道：‘太奇妙了，看他的威严相，就像梵天一样。’大施继续向前走，见到一些乞丐，穿着破烂衣服，拿着破碗，低声下气地乞求：‘给我一点东西吧。’大施见后就问道：‘你们为什么如此辛苦？’有的答道：‘我没有父母兄弟，妻室子女，贫穷孤独，无依无靠。’有的答道：‘我一直患病，不能作工，无法养活自己。’有的回答：‘我很不幸，多次遭灾，导致家破人亡，负债累累。身口所逼，无法养活自己，只好来乞讨，以保全性命。’大施听后，心酸悲叹地离开。 །ཡུལ་མི་ཐམས་ཅད་ལམ་གྱི་གཡས་གཡོན་དུ་ཁང་བུ་བརྩེགས་པའི་སྟེང་ནས་མིག་མི་འཛུམ་པར་ལྟ་ཞིང་འདིའི་བྱིན་དང༌། གཟི་བརྗིད་ནི། ཚངས་པ་དང་འདྲའོ། །ཞེས་བསྒྲགས་སོ། །དེ་ནས་སོང་སོང་བ་ལས་མུ་ཏོ་བ་དག་གོས་ཧྲུལ་པོ་གྱོན་ཅིང་སྣོད་ཆག་པ་དག་ཐོགས་ཏེ་ཅུང་ཟད་བསླང་ངོ༌། །ཞེས་འབོད་པ་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་ཐོས་ནས་དེ་དག་ལ་ཁྱེད་ཅིའི་ཕྱིར་འདི་ལྟར་ཉོན་མོངས་ཤིང་སྡུག་ཅེས་དྲིས་སོ། །དེ་ལ་ཁ་ཅིག་ནི། འདི་སྐད་དུ་བདག་ཅག་ལ་ཕ་མ་དང༌། ཕུ་ནུ་དང༌། བུ་སྨད་དང༌། གཉེན་བཤེས་མ་མཆིས་པས་སྡུག་གོ །ཞེས་ཟེར་རོ༑ ༑དེ་ལ་ཁ་ཅིག་ནི། བདག་ཅག་ཡུན་རིང་དུ་ནད་ཀྱིས་བཏབ་པས་མི་སོས་ཏེ་སྡུག་གོ །ཞེས་ཟེར་རོ། །དེ་ལ་ཁ་ཅིག་ནི། བདག་ཅག་བག་མ་བྱས་པས་ཆོམ་པོས་བཅོམ་སྟེ་ཅི་ཡང་མི་བདོག་པས་སློང་མོ་བྱེད་དོ། །ཞེས་ཟེར་རོ། །སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་དེ་སྐད་སྨྲས་པ་ཐོས་ནས་མཆི་མ་དཀུ་སྟེ་སོང་ངོ༌། 次复前行。见诸屠儿。披剥畜生。稍割称卖。大施见问。咄作何等。各各答言曰。祖父已来。屠杀为业。若舍此事。无以自济。大施叹息。舍之而去。 接着往前走，见到屠夫们正在剥牲畜的皮，割肉称卖。大施问道：‘喂，你们在干什么？’屠夫们都回答道：‘从祖辈以来，就以屠杀为业，如果不做这事，就无法养活自己。’大施叹息不已地离去。 །དེ་ནས་ཡང་ཕ་ཟད་ཅིག་ན་བཤན་པ་དག་ཅིག་སྲོག་ཆགས་བསད་ནས་པགས་པ་བ་ཤུ་བ་དང༌། བསྙལ་གཏུབས་པ་དག་མཐོང་ངོ༌། །སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་ཨེ་མ་ཧོ་འདི་དག་ཅི་བྱེད་ཅེས་དྲིས་ན། བདག་ཅག་ནི། ཕ་མེས་རྒྱུད་ཀྱིས་འདི་འདྲི་བའི་གསོད་པའི་ལས་བྱེད་དེ། འདི་མ་བྱས་ན་མི་འཚོའོ། །ཞེས་ཟེར་རོ། །དེ་ལ་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་ངོ་མཚར་དུ་གྱུར་ནས་ལྟ་མི་འདོད་པར་སོང་ངོ༌། 次见耕者。以犁垦地。虫从土出。虾蟆拾吞。复有蛇来。吞食虾蟆。孔雀飞来。啄食其蛇。大施问之。此作何等。答言。垦地于中下种。后当得谷以自供养。并复当得以输王家。大施闻已。深叹而去。 又见耕田的农民，用犁耕地，小虫从土里被翻出来后，被蛤蟆吞食，又有蛇将蛤蟆吞食，孔雀飞来，又将蛇抓住吃掉。大施问他：‘你们在做什么？’回答说：‘耕好地再播种，以后会收获粮食来养活自己，而且还要缴给官府。’大施听后，深深叹息着离去。 །དེ་ནས་ཕ་ཟད་དུ་ཕྱིན་པ་དང་ཞིང་པ་དག་ཞིང་རྨོས་ཏེ། ཞིང་རྨོས་པའི་ཤུལ་ན་སྲིན་བུ་མང་དུ་བྱུང་བ་ལ་བྱ་མང་པོ་དང༌། སྦྲུལ་དག་འཐུ་ཞིང་ཟ་བ་མཐོང་བ་དང་འདི་དག་ཅི་བྱེད་ཅེས་དྲིས་ན། བདག་ཅག་ནི༑ [font=珠穆朗玛—乌金萨
[autobug于2014-10-16 11:12编辑了帖子]
|
|
最新喜欢： iMjmJ....
|
|
板凳#
发布于：2014-10-16 11:05
转复前行。遥见一城。纯青琉璃。其色清洁。复前往趣。其城外边。亦七重堑。诸堑之中亦满毒蛇。菩萨见已。念此诸蛇。嗔妒所致。故来此中。受此毒形。端坐入慈。极加哀念。慈心已盛。毒皆得除。径蹈其上。往趣城门。亦见二龙。以身缠城。交头门阃。已见菩萨。擎头怒视。菩萨寻时。思惟慈心。慈心已满。其毒复除。便复低头。菩萨蹈过。尔时城中。有一龙王。坐七宝殿。遥见菩萨。惊起自念。计我城外。七重蛇堑。诸龙夜叉。无能越者。此是何人能来至此。 又继续前行，远远看见一座城，由纯青琉璃所做，颜色清洁。又往前走，见城外也有七重壕沟，各沟之中也布满毒蛇。菩萨见后，心想这些毒蛇因嗔恨嫉妒的缘故，所以才在此感受这种毒形。便端身正坐入慈心观，极为哀怜它们。他的慈心如此强烈，以致蛇毒都消失了。于是便踩在蛇身上，向城门走去。在此也见二条龙，身体缠在城上，龙头交错于城门，见到菩萨后，抬头怒视。菩萨即刻观想慈心，慈心圆满后，龙毒也消失了，便低下头。菩萨便从龙身上踩过去。这时城中有个龙王坐在七宝殿中，远远看见菩萨，吃惊地站起，心想：‘想我龙城外，有七重蛇沟，其它龙和夜叉没有能越过的，这是什么人能来到这里？’ །དེ་ནས་ཡང་སོང་སོང་བ་ལས་རྒྱང་མ་ནས་བཻ་ཌཱུཪྻ་སྔོན་པོའི་མཁར་ཞིག་མཐོང་ངོ༌། །མཁར་དེ་འདོད་པས་སོང་བ་དང་མཁར་དེའི་དྲུང་དུ་ཕྱིན་པ་དང༌། མཁར་དེ་ཡང་འོབས་རིམ་པ་བདུན་གྱིས་བསྐོར་ཏེ་འོབས་ཀྱི་ནང་ན་སྦྲུལ་གདུག་པས་ཡོངས་སུ་༄༅། །གང་ངོ༌། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་སྦྲུལ་གདུག་པ་དེ་དག་ལ་སྙིང་བརྩེ་ཞིང་བྱམས་པའི་སེམས་བསྐྱེད་པས་སྦྲུལ་གྱི་གདུག་པ་ཞི་ནས་སྦྲུལ་དེ་དག་ལ་བརྫིས་པ་སོང་ངོ༌། །མཁར་སྒོར་ཕྱིན་པ་དང་ཀླུ་གཉིས་ཤིག་མཁར་སྒོ་ན་ཉལ་བ་ཡང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སྙིང་བརྩེ་ཞིང་བྱམས་པའི་སེམས་ཀྱིས་ཀླུའི་གདུག་པ་ཞི་ནས་མགོ་ལ་བརྫིས་ཏེ་མཁར་གྱི་ནང་དུ་སོང་ངོ༌། །དེའི་ཚེ་མཁར་དེ་ན་ཀླུའི་རྒྱལ་པོ་ཞིག་རིན་པོ་ཆེ་སྣ་བདུན་གྱི་གཞལ་མེད་ཁང་ན་འདུག་པས་རྒྱང་མ་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་མཐོང་ནས་འདི་སྙམ་དུ་བདག་གི་གནས་འདི་ལ་འོབས་རིམ་པ་བདུན་གྱིས་བསྐོར་ཏེ། འོབས་ཀྱི་ནང་ན་སྦྲུལ་གདུག་པས་གང་བས་ཀླུ་དང་གནོད་སྦྱིན་མ་ཡིན་པ་གཞན་སུ་ཡང་འོང་བའི་ཐུགས་མི་ཐུབ་ན། མི་འདི་ལྟ་བུ་སུ་ཡིན། གང་ནས་འོངས་སྙམ་སྟེ་ 下迎问。恭敬作礼。请诣殿上。坐七宝床。办诸百味。盛美饭食。食竟徐徐。谈问所由。菩萨因答故来之意。唯欲求乞旃陀摩尼。龙王白言。旃陀摩尼。甚为难得。苟欲得者。愿受我请。二月住此。并见开示菩萨之行。龙王供设种种饮食。作诸妓乐。而以供养。菩萨具足为其分别四神足事。经二月已。辞当还去。龙王即出髻中宝珠。以用奉上。因立要誓。大士慈心。悲济群生。其心广大。必至佛道。我愿为作神足弟子。菩萨可言。如汝所愿。又复问此。所与宝珠。力能云何。龙即答言。此珠能雨四千由旬一切所须。菩萨自念。此珠转胜。虽复殊妙。未称我意。诸龙大小。送出门外。各怀恋恨。 随即下来迎接问候，恭敬行礼，把菩萨请到殿中，坐在七宝座上，供养各种丰盛美味的饮食。食用过后，慢慢攀谈，问到他的来意，菩萨告诉他到这里的原因，是想求取旃陀摩尼。龙王说道：‘旃陀摩尼非常难得，你如想得到，希望能接受我的邀请，在这里住两个月，并为我等开示菩萨修行法门。’于是龙王供养置办各种饮食、歌伎音乐。菩萨便为其详细讲解四神足法。经过两个月后，便告辞回去。龙王取出发髻中的宝珠赠与菩萨，并
发下重誓：‘大士用心良苦，悲悯救济众生，心地广大，未来必定成佛。那时，我愿做你的神足弟子。’菩萨答应他道：‘就如你所愿。’又问道：‘所给的宝珠能力怎样？’龙王答道：‘此宝珠能降下四千由旬内的一切需要。’菩萨心想：‘此宝珠更殊胜一些，虽然更加殊妙但仍不能合我心意。’大大小小的龙送出城门外，都非常留恋遗憾。 ཡ་མཚན་དུ་གྱུར་ནས་བསུ་སྟེ་བསྟི་སྟང་དང་བཅས་པས་ཕྱག་བྱས་ནས་རིན་པོ་ཆེའི་གདན་ལ་བཞག་གོ །དེ་ནས་ཁ་ཟས་རོ་བརྒྱ་དང་ལྡན་པ་རྣམ་པ་སྣ་ཚོགས་སྦྱར་ཏེ་ཕུལ་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་ཁ་ཟས་ཟོས་པའི་འོག་ཏུ་ཁྱོད་འདིར་ཅི་ལས་འོངས། དོན་ཅི་ཡོད་ཅེས་དྲིས་སོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་སྨྲས་པ། བདག་ནི། རྒྱལ་པོ་ཁྱོད་ལ་ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་སློང་དུ་འོངས་སོ། །ཀླུས་སྨྲས་པ། རིན་པོ་ཆེ་ནི། ཤིན་ཏུ་ཡང་རྙེད་པར་དཀའ་སྟེ།ཁྱོད་འདོད་པ་ཡང་དག་ན། ཁོ་བོས་གསོལ་བ་བཞིན་དུ་ཟླ་བ་གཉིས་ཤིག་འདིར་འདུག་སྟེ། བདག་ཅག་ལ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱོད་པ་བསྟན་པས་བདག་ཅག་གི་མཆོད་པ་བཞེས་ན༑ ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་ཡང་སྦྱིན་ནོ། །ཞེས་བྱས་པ་དང༌། སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་ཀྱང་དེ་བཞིན་དུ་བྱའོ། །ཞེས་སྨྲས་སོ། །དེ་ནས་ཀླུའི་རྒྱལ་པོས་ཟླ་བ་གཉིས་ཀྱི་བར་དུ་ཁ་ཟས་རོ་བརྒྱ་དང་ལྡན་པ་རྣམ་པ་སྣ་ཚོགས་སྦྱར་ཏེ་ཕུལ་ནས་རོལ་མོ་སྣ་ཚོགས་ཀྱིས་མཆོད་དེ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་ཀྱང་དེ་དག་ལ་རྫུ་འཕྲུལ་གྱི་རྐང་པ་བཞིའི་ཆོས་ཀྱི་རྣམ་གྲངས་ཟླ་བ་གཉིས་ཀྱི་བར་དུ་བསྟན་ཏེ་ཕྱིར་འགྲོ་བར་བསམས་ནས་ཀླུའི་རྒྱལ་པོས་ཀྱང་ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་བཀྲོལ་ཏེ་ཕུལ་ནས་སྐྱེས་བུ་ཆེན་པོ་ཡི་དམ་ལ་ཤིན་ཏུ་བརྟན་པ་ཁྱོད་གདོན་མི་ཟ་བར་འཚང་རྒྱའོ། །ནམ་མངོན་པར་སངས་རྒྱས་པ་ན་བདག་ཀྱང་ཁྱོད་ཀྱི་ཉེ་གནས་བགྱིའོ། །ཞེས་སྨྲས་པ་དང༌། དེ་བཞིན་དུ་གྱུར་ཅིག་ཅེས་སྨྲས་སོ། །ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་འདི་ལ་མཐུ་སྟོབས་ཅི་ཡོད་ཅེས་དྲིས་ན། ནོར་བུ་འདི་ནི། དཔག་ཚད་བཞི་སྟོང་ཁོ་ར་ཁོར་ཡུག་ཏུ་ཅི་འདོད་པ་ཐམས་ཅད་ཆར་བཞིན་དུ་འབེབས་སོ། །ཞེས་སྨྲས་སོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ཡང་འདི་སྙམ་དུ་རིན་པོ་ཆེ་འདི་མཐུ་སྟོབས་ཆེ་མོད་ཀྱི། བདག་གི་བསམ་པ་སྒྲུབ་ནུས་པ་མ་ཡིན་ནོ། །སྙམ་ནས་ཀླུའི་རྒྱལ་པོས་མཁར་གྱི་སྒོའི་ཕྱི་རོལ་ཏུ་བྱང་ཆུབ་སེམས་༄༅། །དཔའ་བསྐྱལ་ཏོ། 于是别后。转更前行。见一金城。其色晃晃。甚为妙好。菩萨往趣。见其城外。亦七重堑。诸堑之中。亦满毒蛇。菩萨自念。此诸毒蛇。亦由前身习毒憎妒怒害盛故。受此毒形。端坐入慈。极加爱念。慈心已至。毒蛇皆除。便前登蹑。蹈上而过。到于城门。亦见二龙。以身缠城。交头门阃。已见菩萨。仰头愕视。菩萨如法。入于慈定。龙毒得除。低头而视。即前蹑上。度入城中。 于是辞别以后，又继续前行，不久见一座金城，颜色晃耀，非常漂亮。菩萨向前走去，见城外也有七道壕沟，各沟中也充满毒蛇。菩萨心想：‘这些毒蛇，也是因前世经常串习嗔恨嫉妒的缘故，才感受这种毒形。’便端身正坐入慈心观，极为哀怜它们。慈心圆满后，蛇毒都消失了，便上前踏在蛇身上而过。到达城门口，也见到二条龙，身体缠绕城墙，龙头交错于城门。看到菩萨后，二龙抬头惊视。菩萨同前一样，入慈心定，龙毒消失了，低下头。菩萨便上前踏着龙身，走入城中。 །དེ་ནས་ཡང་སོང་སོང་བ་ལས་རྒྱང་མ་ནས་གསེར་གྱི་མཁར་རབ་ཏུ་འཚེར་བ་ཞིག་མཐོང་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་དེའི་དྲུང་དུ་སོང་ནས་ཕྱིན་པ་དང༌། མཁར་དེ་ཡང་འོབས་རིམ་པ་བདུན་གྱིས་བསྐོར་ཏེ། འོབས་ཀྱི་ནང་ན་སྦྲུལ་གདུག་པས་ཡོངས་སུ་གང་བ་མཐོང་ངོ༌། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ཡང་བྱམས་པའི་སེམས་བསྐྱེད་པས་སྦྲུལ་གྱི་གདུག་པ་ཞི་ནས་དེ་ལ་བརྫིས་ཏེ་སོང་ངོ༌། །མཁར་དེ་ལའང་ཀླུ་གཉིས་ཤིག་འཁྱིལ་ཏེ་མགོ་སྒོའི་ཕྱི་རོལ་ཏུ་བསྟན་ནས་ཉལ་བ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་མཐོང་ནས་མགོ་བཏེག་སྟེ་གདུག་པ་འབྱིན་པ་ལས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་སྙིང་བརྩེ་ཞིང་བྱམས་པའི་སེམས་བསྐྱེད་པས་གདུག་པ་ཞི་ནས་དེའི་མགོ་ལ་བརྫིས་ཏེ་མཁར་གྱི་ནང་དུ་སོང་ངོ༌། 彼时城中。亦有龙王。处于宝殿。遥见菩萨。愕然自念。我此城外。有七重堑。满中毒蛇。余龙夜叉。无能越者。今此何人。能来至此。心极奇怪。寻下迎问。致敬为礼。请令上殿。施七宝床。让之令坐。坐已具食种种美味。食已徐问所以来意。菩萨答言。阎浮提人。薄德穷苦。劳身役思。杀害欺诳为衣食故。具十不善。命终之后。复堕三剧苦中。意甚愍伤。思欲救济。承海龙王。有如意珠。故涉遐险。唯望得此。龙王答言。如意宝珠。此难得物。大士故来。望当相与。若欲得者。四月留住。受我微供。并见教诲。菩萨寻可。龙王欢喜。日日施设百味上美。躬自斟酌。奉进甘食。亦复敕作种种妓乐。菩萨恒为分别诸法名字本末。广宣其义。龙王敬慕。专意听受。朝夕问讯。不失时节。随时所须。龙自裁量。诸龙夜叉。来欲求现。可进可退。自立限度。奉事四月。善知时宜。四月已竟。菩萨辞去。尔时其龙即解髻中如意之珠。用奉上之。因立誓愿。大士弘誓。慈心旷济。悲彼群生。不惮勤劳。必能成佛。拔济涂炭。愿作侍者。总持弟子。菩萨许之。又复问言。所可施珠。力能何如。龙王答言。此珠能雨八千由旬七宝所须。菩萨欢喜。而自念言。阎浮提地。七千由旬。此珠之德。副我所望。前后所得。凡有三珠。系在衣角。即起出城。诸龙大小。送到城外。各怀悲恋。遂共别去。 那时城中也有个龙王，坐在宝殿中，远远看见菩萨，惊奇地想道：‘我这龙城外，有七重壕沟，沟中都是毒蛇，其他龙和夜叉，没有能越
过的。这是什么人，能来到这里？’心里甚感奇怪，急忙下殿迎候，非常恭敬地行礼，把菩萨请到殿中，坐在七宝座上。坐后供养各种丰盛 味的饮食。食用过后，龙王慢慢地询问其来意。菩萨答道：‘阎浮提众生，缺少福德，贫穷困苦，身心劳顿，为了衣食杀生欺诈，常行十不善业。他们命终后，将堕入三恶趣中。我非常同情，很想救济他们。听说龙王您有如意宝珠，所以冒险远道而来，希望能得到它。’龙王回答说：‘如意宝珠，是件难得的东西。大士专程前来，希望我能给予。如想得到它，请留住四个月，接受我微薄的供养，并希望给我一些教诲。’菩萨随即答应了他。龙王很高兴，每天奉上各种美味佳肴，亲自斟酌款待，奉进美食，又令作各种歌伎音乐供养菩萨。菩萨常给他讲解诸法的名称及其因缘，并广泛地宣说其义。龙王敬慕不已，专心听受，朝夕问讯，从不失时，并按时奉上所需物品，龙王又自行掌握。所有龙及夜叉，想来求见菩萨，进退有度，龙王自行安排，侍奉四个月，非常懂得时间安排。四个月后，菩萨告辞而去。这时龙王便解下发髻中的如意宝珠，赠与菩萨，并立下誓愿：‘大士有宏大的誓愿，有旷济众生的慈心，悲悯群生，不辞辛劳，未来必能成佛，来济度这些受苦受难的众生。愿我那时能做您的侍者，成为一名具不忘陀罗尼的弟子。萨答应了他，又问他说：‘你给我的宝珠，有什么能力？’龙王 回答说：“此宝珠能降下八千由旬内的七宝所须。”菩萨很高兴，想道：‘阎浮提的地域，有七千由旬，看来这个宝珠符合我的愿望。’此时他前后得到的宝珠共有三颗，均系在衣角上，然后便起身出城。大大小小的众龙都送他到城外，都非常悲伤留恋，菩萨与之一一告别离去。 །མཁར་དེའི་ནང་ན་ཀླུའི་རྒྱལ་པོས་རིན་པོ་ཆེའི་གཞལ་མེད་ཁང་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྒྱང་མ་ནས་མཐོང་སྟེ་འདི་སྙམ་དུ་བདག་གི་གནས་འདི་ནི༑ འོབས་རིམ་པ་བདུན་གྱིས་བསྐོར་ཏེ། འོབས་ཀྱི་ནང་ན་སྦྲུལ་གདུག་པས་གང་བས་ཀླུ་དང་གནོད་སྦྱིན་མ་གཏོགས་པར་གཞན་གང་ཡང་འོང་བའི་ཐུགས་མི་ཐུབ་ན༑ མི་འདི་སུ་ཡིན། གང་ནས་འོངས་སྙམ་ངོ་མཚར་དུ་བཟུང་སྟེ་རྒྱང་མ་ནས་བསུ་ནས་བསྟི་སྟང་དང་བཅས་པས་ཕྱག་འཚལ་ཏེ་རིན་པོ་ཆེའི་གདན་ལ་འདུག་ཏུ་བཅུག་གོ །དེ་ནས་ཁ་ཟས་རོ་བརྒྱ་དང་ལྡན་པ་རྣམ་པ་སྣ་ཚོགས་སྦྱར་ཏེ་ཕུལ་ནས་ཁ་ཟས་ཟོས་པའི་འོག་ཏུ་ཁྱོད་སུ་ཞིག །གང་ནས་འོངས་ཞེས་དྲིས་སོ། །དེ་ལ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་བདག་ནི༑ འཛམ་བུའི་གླིང་ནས་མཆིས་ཏེ། འཛམ་བུའི་གླིང་གི་སེམས་ཅན་དག་བསོད་ནམས་ཆུང་བས། ནོར་དང་ཟས་དང་སྐོམ་གྱི་ཕྱིར་གཅིག་ལ་གཅིག་རྣམ་པ་སྣ་ཚོགས་པས་འཚོ་ཞིང་གསོད་དེ། མི་དགེ་བ་བཅུའི་ལས་རྫོགས་པར་བྱེད་པས་ཚེ་འཕོས་མ་ཐག་ཏུ་ངན་སོང་གསུམ་དུ་ལྟུང་ཞིང་སྡུག་བསྔལ་མང་པོ་མྱོང་བར་འགྱུར་བས། བདག་ནི། དེ་དག་ལ་སྙིང་བརྩེ་སྟེ་མགོན་བྱ་བའི་ཕྱིར་རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་ཁྱོད་ལ་ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་སློང་དུ་འོངས་སོ། །ཀླུའི་རྒྱལ་པོས་སྨྲས་པ། ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་ནི། རྙེད་པར་སླ་བ་མ་ཡིན་ཏེ། སྐྱེས་བུ་ཁྱོད་བདག་ལ་རེ་སྟེ་འོངས་ན། བདག་གི་གནས་འདིར་ཟླ་བ་བཞི་ཞིག་འདུག་སྟེ་བདག་ཅག་གི་མཆོད་པ་བཞེས་ན། ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་ཡང་དབུལ་ལོ། །ཞེས་བྱས་པ་དང༌། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་ཀྱང་དེ་བཞིན་དུ་བགྱིའོ། །ཞེས་སྨྲས་ནས། ཀླུའི་རྒྱལ་པོས་ཟླ་བ་བཞིའི་བར་དུ་ཁ་ཟས་རོ་བརྒྱ་དང་ལྡན་པ་རྣམ་པ་སྣ་ཚོགས་སྦྱར་ཏེ་ཕུལ་ནས་རོལ་མོ་མང་པོས་ཀྱང་མཆོད་དོ། །དེ་ལ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་ཆོས་ཀྱི་རྣམ་གྲངས་རྒྱ་ཆེར་ཕྱེ་ཞིང་བསྟན་པས་ཀླུའི་རྒྱལ་པོ་རབ་ཏུ་དགའ་སྟེ་ཀླུ་༄༅། །གཞན་དང༌། གནོད་སྦྱིན་གཞན་ལ་མི་ལྟོས་པར་ཡོ་བྱད་ཐམས་ཅད་ཀྱང་ཡིད་བཞིན་དུ་སྦྱར་ཏོ། །དེ་ལྟ་བུའི་ཚུལ་དུ་ཟླ་བ་བཞི་བྱས་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་འགྲོ་བར་ཆས་པ་དང༌། ཀླུའི་རྒྱལ་པོས་གཙུག་ཕུད་ནས་ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་བཀྲོལ་ཏེ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ་ཕུལ་ནས་སྐྱེས་བུ་ཆེན་པོ་ཡི་དམ་ལ་བརྟན་པ་ཁྱོད་གདོན་མི་ཟ་བར་འཚང་རྒྱའོ། །ནམ་མངོན་པར་སངས་རྒྱས་པ་ན་བདག་ཀྱང་ཉེ་གནས་མཆོག་ཏུ་གྱུར་ཏེ་བསྙེན་བཀུར་བྱེད་པར་ཤོག་ཅིག་ཅེས་སྨོན་ལམ་བཏབ་བོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་ཀྱང་དེ་བཞིན་དུ་གྱུར་ཅིག་ཅེས་སྨྲས་ནས་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་འདི་ལ་མཐུ་སྟོབས་ཇི་ཙམ་ཞིག་ཡོད་ཅེས་དྲིས་སོ། །ཀླུའི་རྒྱལ་པོས་སྨྲས་པ། ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་འདི་ནི༑ དཔག་ཚད་བརྒྱད་སྟོང་ཁོར་ཁོར་ཡུག་ཏུ་རིན་པོ་ཆེ་ཆར་བཞིན་དུ་འབེབས་ཏེ། ཅི་འདོད་པ་ཐམས་ཅད་འབེབས་སོ། །ཞེས་སྨྲས་པ་དང༌། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་གདོད་དགའ་ནས་འདི་སྙམ་དུ་འཛམ་བུ་གླིང་གི་ས་ཁྱོན་ནི། དཔག་ཚད་བདུན་སྟོང་ལས་མེད་དེ། ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་འདིས་ནི། བདག་གི་རེ་བ་སྐོང་ངོ་སྙམ་བསམས་ནས་སྔ་ཕྱིར་རྙེད་པའི་རིན་པོ་ཆེ་གསུམ་ཆར་གོས་ཀྱི་མཐའ་མར་ཕུར་ཏེ་མཁར་གྱི་སྒོར་བྱུང་བ་དང༌། ཀླུའི་རྒྱལ་པོ་འཁོར་དང་བཅས་པས་བསྐྱལ་ནས་སོ་སོར་དོང་ངོ༌། 菩萨到前。捉珠求愿。若今实是旃陀摩尼。当令我身能飞虚空。求愿已讫。即举其身。径能飞翔。出于海外。已度海难。小眠休息。是时海中。有诸龙辈。自共议言。我曹海中。唯此三珠。其德甚大。难有般比。此人皆能。索得持去。可惜此宝。当还摄取。言议已竟。密解持去。 菩萨前行到一处，拿出宝珠求愿：‘如果这真是旃陀摩尼，则应让我能在空中飞行。’求愿完毕，便身子腾空，能在空中飞翔。飞出大海，度过海中危难后，他小睡休息片刻。这时海里的一些龙共同商议道：‘我们海中只有这三颗宝珠，用处非常大，没有什么能比得上。这个人却都要把它们拿走，实在太可惜了，应当将其取回来。’商议完毕，便悄悄地解下宝珠并将其取走。 །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་ཕ་ཟད་ཅིག་ཏུ་ཕྱིན་ནས་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་རྣམས་ལག་ཏུ་ཐོགས་ནས་འདི་སྐད་ཅེས་སྨོན་ལམ་བཏབ་བོ། །ནོར་བུ་འདི་ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་ཡིན་ཡང་དག་ན༑ བདག་ནམ་མཁའ་ལ་འཕུར་བར་གྱུར་ཅིག་ཅེས་སྨྲས་སོ། །དེ་སྐད་ཅེས་སྨྲས་མ་ཐག་ཏུ་ནམ་མཁའ་ལ་འཕུར་ཏེ་རྒྱ་མཚོའི་བགེགས་ལས་ཐར་ནས་རྒྱ་མཚོའི་ངོགས་སུ་ཕྱིན་པར་གྱུར་ཏེ། དེ་ན་ཅུང་ཟད་བསྟི་ཞིང་ངལ་སོས་པའི་མལ་དུ་གཉིད་ཀྱིས་ལོག་པ་དང༌། དེའི་ཚེ་རྒྱ་མཚོའི་ཀླུ་བྲན་རྣམས་འདི་སྐད་ཅེས་བགྲོས་སོ། །རྒྱ་མཚོ་འདི་ན་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་འདི་གསུམ་ལས་མེད་དེ། གསུམ་ཆར་མི་འདིས་ཁྱེར་གྱི། ནོར་བུ་འདི་ནི། ཡོན་ཏན་དང་ལྡན་པས་བདག་ཅག་ལ་ཡང་དགོས་ཀྱི་ཕྱིར་བརྐུའོ། །ཞེས་བགྲོས་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་གཉིད་ཀྱིས་ལོག་པའི་ཚེ་ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་ཀླུ་རྣམས་ཀྱིས་ཕྱིར་བརྐུས་སོ། 菩萨眠觉。看珠不在。即自思惟。此中无人。必是海龙。持我宝去。我为此珠。经涉遐险。今垂还国满我所愿。虽取我珠。吾终不放。会当尽力抒此海水。誓心克志。毕命于此。若不得珠。终不空归。 菩萨醒后，发现宝珠不在，便想道：‘这里没有旁人，一定是海龙拿走了我的宝珠。我为得到这宝珠，历尽艰难险阻，现在眼看就要回国实现愿望。虽取走了宝珠，但我绝不会轻易放弃。我将竭尽全力舀此海水，发誓定要实现志愿，死而无悔。如拿不回宝珠，绝不空手而回。’ །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སད་ནས་བལྟས་ན། ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་མེད་པས་འདི་སྙམ་དུ་བསམས་སོ། །འད་ནི། གདོན་མི་ཟ་བར་རྒྱ་མཚོའི་ཀླུས་བརྐུས་ཀྱི། བདག་གིས་མཐུ་ཅི་ཡོད་པས་རྒྱ་མཚོའི་ཆུ་བཅུས་ཏེ་བསྐམ་པར་བྱའོ་སྙམ་བསམས་ཏེ་ནོར་བུ་ཕྱིར་མ་ཐོབ་ཀྱི་བར་དུ་ལག་པ་སྟོང་པར་ཕྱིར་མི་འགྲོའོ་སྙམ་ཡི་དམ་བཅས་ནས་ 思惟已定。即行海边。得一龟甲。两手捉持。方欲抒海。海神知意。来问之曰。海水深广。三百三十六万里。正使一切人民之类。尽来共抒。不能使减。况汝一身。而欲办此。菩萨答言。若人至心。欲有所作。事无不办。我得此宝。当用饶益一切群生。以此功德。用求佛道。我心不懈。何以不能。 思惟后，立即来到海边，找到一只龟甲，便两手握住，正要舀海水。海神知道了他的意图，过来问他道：‘海水又深又宽，有三百六十万里，即使让所有的人民都来舀其水，也不能使它减少。何况只有你一人，如何能成办此事。’菩萨回答道：‘如果人有诚挚之心，那么想办什么事，没有办不成的。我得此宝珠，是用来饶益一切众生，并以此功德求取佛果。如果我坚持不懈，为什么不能办到？’ རྒྱ་མཚོའི་ངོགས་སུ་སོང་སྟེ་རུས་སྦལ་གྱི་ཁོག་པ་ཞིག་བླངས་ནས་ལག་པ་གཉིས་ཀྱིས་རྒྱ་མཚོའི་ཆུ་བཅུས་༄༅། །སོ༑ ༑དེའི་ཚེ་ན་རྒྱ་མཚོའི་ལྷས་དེའི་བསམ་པ་ཤེས་ནས་དེ་ལ་འདི་སྐད་ཅེས་སྨྲས་སོ། །རྒྱ་མཚོ་འདི་ནི། གཏིང་ཟབ་ཅིང་ཡངས་ཏེ། དཔག་ཚད་སྟོང་ཕྲག་སུམ་བརྒྱ་སུམ་ཅུ་ཡོད་པ། གལ་ཏེ་འཛམ་བུའི་གླིང་གི་མི་ཐམས་ཅད་ལོག་ཀྱང་རྒྱ་མཚོ་སྐམ་པར་བྱེད་མི་ནུས་ན། ཁྱོད་གཅིག་པུས་ནུས་པ་ལྟ་ཅི་སྨོས་ཏེ། དོན་མེད་དོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་སྨྲས་པ། མི་གཅིག་གི་སྙིང་ནས་ལས་བྱས་ན། ཅི་ཡང་མི་འགྲུབ་པ་མེད་དེ། བདག་གི་རིན་པོ་ཆེ་རྙེད་པ་དེས་འགྲོ་བ་ཐམས་ཅད་ལ་ཕན་པ་དང༌། བདེ་བ་བྱ་བར་བསམས་ཏེ། དེའི་བསོད་ནམས་ཀྱིས་མངོན་པར་འཚང་རྒྱ་བར་འགྱུར་ཏེ། དེ་ལ་སེམས་མ་ཞུམ་ན། ཅིའི་ཕྱིར་རྒྱ་མཚོ་འདི་སྐམ་པར་མི་ནུས་ཞེས་སྨྲས་སོ། 是时首陀会天。遥见菩萨。一身一意。独执勤劳。欲用充济。安乐一切。我曹云何不往佐助。展转相语。来至其所。菩萨下器。一切诸天。尽以天衣。同淹水中。菩萨出器。诸天举衣。弃著余处。一反抒海。减四十里。二反抒之。减八十里。三反抒之。减百二十里。其龙惶怖。来到其所。语言止止。更莫抒海。菩萨寻休。龙来问言。汝求此宝。用作何等。菩萨答言。欲用给济一切众生。龙复问言。如汝言者。我曹海中众生甚多。何以不与。必欲得去。 这时候，首陀会天远远看见菩萨一人专心独自勤劳，想救济一切我等众生，得到安乐，我们为什么不去帮助他呢？于是相互转告，来至其前。菩萨把龟甲放入海中，那些天神也将天衣一同放入水中；菩萨拿起龟甲，天神便提起天衣放到别处。这样舀海一次，海水减退四十里，舀两次，减退八十里，舀三次，减退一百二十里。那些海龙惶恐不安，便来到菩萨前，对他说：‘停下停下，不要再舀海了。’菩萨随即便停下来。龙过来问道：‘你求取这宝珠，作什么用？’菩萨答道：‘想用来救济一切众生。’龙又问道：‘如你所言，我等海中众生也很多，为什么不救济我们，定要将其取走？’ །དེའི་ཚེ་ན་ལྷ་ཁྱབ་འཇུག་ལ་སོགས་པས་རྒྱང་མ་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་གཅིག་པུ་ལུས་ཡིད་མཐུན་པར་རྒྱ་མཚོའི་ཆུ་བཅུས་ཏེ་འགྲོ་བ་མང་པོས་དོན་དུ་དཀའ་བ་བྱེད་པ་མཐོང་ནས་དེ་དག་ཀྱང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ་བསྟང་ངོ་སྙམ་བསམས་ཏེ་གཅིག་ནས་གཅིག་ཏུ་སྦྲན་ནས་ཐམས་ཅད་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་དྲུང་དུ་ལྷགས་ཏེ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སྣོད་ཀྱིས་ཆུ་འཆུ་བ་མཐོང་ནས་ལྷ་དེ་དག་ཐམས་ཅད་སོ་སོའི་གོས་ཕུད་དེ་ཆུར་སྨྱུགས་ནས་ལན་གཅིག་སྨྱུགས་ཏེ་ཕྱིར་ཕྱུང་བས། རྒྱ་མཚོའི་ཆུ་དཔག་ཚད་བཞི་བཅུ་བྲིའོ༑ ༑ཡང་ལན་གཉིས་སྨྱུགས་པས་དཔག་ཚད་བརྒྱད་ཅུ་བྲིའོ། །ལན་གསུམ་སྨྱུགས་པས་དཔག་ཚད་བརྒྱ་ཉི་ཤུ་བྲི་ནས་ཀླུ་དེ་དག་འཇིགས་སྐྲག་སྟེ། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་དྲུང་དུ་ལྷགས་ནས་འདི་སྐད་དུ་ཐོང་ཞིག །རྒྱ་མཚོའི་ཆུ་སྐམ་པར་མ་བྱེད་ཅིག་ཅེས་སྨྲས་པ་དང༌། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་བཏང་ངོ༌། །དེ་ནས་ཀླུ་རྣམས་ཀྱིས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ་ཁྱོད་ཀྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་འདི་ཅི་ཞིག་ཏུ་དགོས། སྨྲས་པ། སེམས་ཅན་ལ་ཕན་པའི་དོན་དུ་དགོས་སོ། །གླུས་སྨྲས་པ། སེམས་ཅན་ལ་ཕན་པའི་དོན་དུ་དགོས་ན། རྒྱ་མཚོའི་ནང་ན་ཡང་སེམས་ཅན་མང་དུ་ཡོད་ན། ཅིའི་ཕྱིར་བསྐུར་ཞེས་སྨྲས་སོ། 菩萨答言。海中之类亦是众生。然无剧苦。如阎浮提人民之类。为钱财故。杀害欺诳。作十不善。死堕三途。我以人类。解于法化。故来索宝。先充所乏。后以十善。而劝诲之。龙闻其语。出珠还之。尔时海神。见其精进。强力所作。即作誓言。汝今如是。精进不休。必成佛道。我愿为作精进弟子。 菩萨答道：‘海中的也是众生，但它们没有大的痛苦。像阎浮提的众生，为了钱财的缘故，杀生欺诳，做十不善业，死后必堕三恶趣。我因人类可以用正法调化，故来求取宝珠，先解除他们的困乏，然后以十善业来劝导教诲他们。’龙听后，便将宝珠还给他。这时海神见其精进、坚韧不拔，便立誓道：‘你现在如此精进不休，将来必成佛道。那时，我愿做你的精进弟子。’ །སྨྲས་པ། རྒྱ་མཚོའི་ནང་ན་གནས་པ་ཡང་སེམས་ཅན་ཡིན་མོད་ཀྱི། དེ་ལ་ཕོངས་པའི་སྡུག་བསྔལ་མེད་དོ༑ ༑འཛམ་བུ་གླིང་གི་སེམས་ཅན་དག་ནི། ནོར་གྱི་ཕྱིར་གཅིག་གིས་གཅིག་ལ་རྣམ་པར་འཚེ་ཞིང་གནོད་པ་བྱེད་དེ། མི་དགེ་བ་བཅུ་རྫོགས་པར་བྱེད་པས་ཚེ་འཕོས་ནས་ཀུན་སེམས་ཅན་དམྱལ་བར་སྐྱེ་སྟེ། བདག་ནི། དེ་དག་ལ་སྙིང་བརྩེ་བའི་ཕྱིར་རིན་པོ་ཆེ་འདི་དགོས་སོ། །ཞེས་སྨྲས་པ་དང༌། ཀླུ་རྣམས་ཀྱིས་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་ཕྱུང་སྟེ་སླར་ཕུལ་ལོ༑ ༑རྒྱ་མཚོའི་ལྷས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་དོ་ལྟར་བརྩོན་འགྲུས་ལ་བརྟན་པ་མཐོང་ནས་འདི་ནི། གདོན་མི་ཟ་བར་འཚང་རྒྱའོ་སྙམ་སེམས་ཏེ། ནམ་མངོན་པར་སངས་རྒྱས་༄༅། །པ་ན་བདག་ཀྱང་ཉེ་གནས་ཀྱི་མཆོག་ཏུ་གྱུར་ཅིག་ཅེས་སྨོན་ལམ་བཏབ་བོ། |
|
|
地板#
发布于：2014-10-16 11:04
时婆罗门。有一妙女。身紫金色。头发绀青。端正绝世。更无俦类。八万四千诸小国王。皆为太子。求悉不许。是时大施。到其门中。问迦毗梨。欲共相见。其女在内。闻外语声。欢喜惊起。语父母言。在外语者。斯是我婿。 婆罗门有个美丽的女儿，身体是紫金色，头发是天蓝色，端庄绝世，没有能比得上她的，八万四千个小国王都为其太子向她求婚，但都没有答应。这时大施到迦毗梨的门口，询问迦毗梨，准备同他相见。他女儿在屋内，听到外面说话的声音，高兴地突然站起来对父母说：‘外面那个人，就是我的夫婿。’ །༄༅། །དེའི་ཚེ་ན་བྲམ་ཟེ་དེ་ལ་བུ་མོ་གསེར་གྱི་མདོག་ཅན། སྐྲ་མཐོན་མཐིང་ཁར་འདུག་པ། རྒྱལ་ཕྲན་བརྒྱད་ཁྲི་བཞི་སྟོང་སྙེད་ཀྱི་རྒྱལ་བུ་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་བསླངས་ན་ཡང་མ་སྟེར་བ་ཞིག་ཡོད་དེ། དེའི་ཚེ་ན་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་བྲམ་ཟེ་དེའི་སྒོར་སོང་སྟེ་བྲམ་ཟེ་ཀ་པི་ལི་འདུག་གམ་ཞེས་དྲིས་པའི་ཚེ་བུ་མོས་ཁྱིམ་གྱི་ནང་ནས་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོའི་སྐད་ཐོས་པ་ཙམ་གྱིས་སྒོ་ཕྱི་ན་སྐད་གྲག་པ་འདི་ཁོ་མོའི་ཁྱིམ་ཐབ་ཡིན་ནོ། །ཞེས་ཕ་མ་ལ་སྨྲས་སོ། 时迦毗梨。即出相见。睹其色状。知必非凡。闻其须金。一切许给。又复左手。提金澡罐。右手捉女。语大施言。今我此女。容妙殊异。诸王遣使。各为子求。今睹萨薄。端正相似。请以此女。用相奉侍。 迦毗梨便出外同大施相见，看到他的肤色长相，知道一定不是一般人。听说他需要黄金，便满口答应。于是迦毗梨左手拿着金澡罐，右手拉着女儿，对大施说：‘我这个女儿，容貌举世无双，各王都派遣使者为其太子求婚。今天看到商主，相貌端庄与我女儿相似，请让我女儿来服侍你吧。’ །དེ་ནས་བྲམ་ཟེ་སྒོར་བྱུང་ནས་ཕྲད་པ་དང༌། ཁྱེའུ་དེ་ལ་འདི་ནི། ངེས་པར་གཞན་བས་འཕགས་སོ་སྙམ་བསམས་སོ། །ཁྱེའུ་དེས་གསེར་བསླངས་པ་དང༌། བྲམ་ཟེས་ཀྱང་སྦྱིན་པར་གནང་ནས་ལག་པ་ཡ་གཅིག་ཏུ་ནི། གསེར་ཐོགས། ལག་པ་ཡ་གཅིག་གིས་བུ་མོ་ཁྲིད་དེ༑ བུ་མོ་འདི་ཡང་ཁྱོད་ཀྱི་ཆུང་མར་སྦྱིན་གྱི། ལོངས་ཤིག་ཅེས་སྨྲས་པ་དང༌། 大施答言。我今方当涉难入海。焉知能得安全还不。预受君女。此非所以。迦毗梨言。若令吉还。当为我受。是时大施。即许可之。时迦毗梨。欢喜便与三千两金及余所须。于是共别。转前到海。敕语贾人。牢治其船。令有七重。候风以至。推著海中。以七张大索。系于岸边。 大施回答说：‘我现今正要冒着危险到大海里去，不知能否安全返回？预先接受您的女儿，这样做不合道理。’迦毗梨说：‘如果平安归来，当接受我女儿。’大施便答应了他。迦毗梨很高兴，便赠与他三千两黄金及其他所需物品。辞别之后，前行到海边，大施命令商人把船加固，令有七层厚，等大风来时，把船推到海中，用七根大缆绳，系在岸边。 སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་སྨྲས་པ། བདག་ནི། རྒྱ་མཚོ་ཆེན་པོར་རིན་པོ་ཆེ་ལེན་དུ་འགྲོ་སྟེ། རྒྱ་མཚོའི་ནང་ན་བགེགས་ཤིན་ཏུ་མང་བས་ཁོ་བོ་འཁོར་ཏམ་མི་འཁོར་གྱི་གཏོལ་མེད་དེ། ཁྱོད་ཀྱི་བུ་མོ་ཆུང་མར་ལེན་པའི་ཐུགས་མི་ཐུབ་བོ། །བྲམ་ཟེས་སྨྲས་པ། ཁྱོད་བདེ་བར་འཁོར་ན་བུ་མོ་འདི་ཆུང་མར་ལོངས་ཤིག་ཅེས་སྨྲས་པ་དང༌། སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་ཀྱང་ཕྱིར་འཁོར་ན་དེ་བཞིན་དུ་བྱའོ། །ཞེས་སྨྲས་སོ། །དེ་ནས་བྲམ་ཟེས་ཀྱང་གསེར་སྲང་སུམ་སྟོང་དང༌། གཞན་ཡང་ཡོ་བྱད་ཅི་དགོས་པ་ཀུན་སྦྱར་ཏེ། དེ་ནས་ཆས་པས་རྒྱ་མཚོའི་ངོགས་སུ་ཕྱིན་ཏོ། །དེ་ནས་གྲུ་བཅོས་ཏེ་གྲུའི་ནང་དུ་ཞུགས་ནས་དེ་ནས་ཐག་པ་བདུན་གྱིས་བརྟོད་དེ་གྲུའི་ནང་ནས་འདི་སྐད་ཅེས་སྨྲས་སོ། 便摇铃唱令。告众贾人。汝等皆听。海中之难。黑风罗刹。水浪洄澓。恶龙毒气。水色之山。摩竭大鱼。众难甚多。百伴入海。时一安还。谁欲退者。可于此住。索断之后。欲悔无及。若能坚心。不顾身命。分舍父母兄弟妻子。际遇安隐。得七宝还者。子孙七世。食用不尽。作是令已。便断一索。日日如是。七日复唱令已。断第七索。 接着摇铃宣布，告诉那些商人道：‘你们都听着，海中的危难重重，有黑风、罗刹、大浪漩涡、恶龙毒气、水中暗礁、摩竭大鱼，危险甚多，百人同行入海，有时只剩一人能平安返回。谁想退出，可就此停止，缆绳砍断以后，想后悔也来不及了。反之，如能坚定信念，不顾身命，舍得下父母、兄弟、妻子儿女，如能平安顺利，采得七宝返回，则子孙七代都享用不尽。’发布命令后，便砍断一根缆绳。每天都这样，第七日宣唱完毕，便砍断第七根缆绳。 །རྒྱ་མཚོའི་ནང་ན་བགེགས་འདི་དག་ཡོད་དེ། འདི་ལྟ་སྟེ། རླུང་ནག་པོ་དང༌། སྲིན་པོ་དང༌། ཆུའི་དབའ་རླབས་འཁྱིལ་པ་དང༌། ཀླུ་གདུག་པ་དང༌། ཆུའི་མདོག་ལྟ་བུའི་རི་དང༌། ཆུ་སྲིན་ལ་སོགས་པའི་བགེགས་ཡང་བ་མང་དུ་ཡོད་ཀྱི། ཁྱེད་ལས་འགྲོར་མི་དད་པ་ཞིག་ཡོད་ན་འདི་ལས་ཕྱིར་ལོག་ཅིག། །ཕྱིས་འགྱོད་པར་གྱུར་ཏ་རེ། གལ་ཏེ་ལུས་དང་སྲོག་ལ་མི་ལྟ་སྟེ། ཕ་མ་དང༌། ཕུ་ནུ་དང༌། བུ་དང༌། ཆུང་མ་དང༌། གཉེན་བཤེས་ལ་མི་ཆགས་ན་འདོང་ངོ༌། །གལ་ཏེ་བདེ་བར་ཕྱིན་ན།རིན་པོ་ཆེ་སྣ་བདུན་གྱིས་བུ་ཚ་རབས་བདུན་ཚུན་ཆད་ཕྱུག་པར་འགྱུར་ཏེ། ལོངས་སྤྱོད་ཟད་མི་ཤེས་པར་འགྱུར་རོ། །ཞེས་སྨྲས་ནས་ཐག་པ་གཅིག་བཅད་དོ། །དེ་བཞིན་དུ་ཉི་མ་བདུན་གྱི་བར་དུ་ཉིན་རེ་ལན་རེ་དེ་སྐད་སྒྲས་ནས་རྟོད་ཐག་རེ་རེ་བཅད་དེ་ 望风举帆。船疾如箭。普与众贾。到于宝所。大施多闻。明识诸宝轻重贵贱色貌好丑。示诸贾客。如是色宝。致之不重。价贵可取。如是辈宝。致重价贱。各共莫取。又复约敕。取宝多少。当令得中。多则船重。重则沉没。少虽船轻。不补劳苦。 迎风起帆，船如箭离弦，不久就与众商人一起，到达珍宝所在地。大施见多识广，把各宝物的轻重、贵贱、颜色形态的优劣，一一告诉那些商人：‘像这种颜色的宝物，带着它不重，价格也很昂贵，应该拿上；像这样的宝物，既重又便宜，大家不要拿。’又规定：‘取多少宝要适中，多了船就重，重了就会沉掉；少了船虽轻，但不值得这番劳苦。’ རླུང་དང་སྦྱར་ཏེ་གཡོར་ཤིང་བསྒྲེང་བས་མགྱོགས་ཁྱོད་མདའ་བཞིན་སོང་ངོ༌། །དེ་ནས་ཚོང་བ་དག་དང་རིན་པོ་ཆེའི་གླིང་དུ་ཕྱིན་ནས་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་མང་དུ་ཐོས་པས་རིན་པོ་ཆེ་བརྟག་པ་ལ་ཡང་ཤིན་ཏུ་མཁས་ཏེ། རིན་པོ་ཆེ་བཟང་ངན་དང༌། ལྕི་ཡང་དང༌། ཇི་ཙམ་རི་བའི་རིན་ཐང་༄༅། །ཕན་ཚུན་ཚོང་པ་རྣམས་ལ་བསྟན་ནས་རིན་པོ་ཆེ་ཁ་ངོག་འདི་ལྟ་བུ་ནི། ཡང་མོད་ཀྱི། རིན་ཆེའོ། །རིན་པོ་ཆེ་འདི་དག་ནི། ལྕི་ཡང་རིན་ཆུང་གི །མ་ལེན་ཅིག །ཧ་ཅང་ཡང་མང་ཆེས་ན་གྲུ་ལྕི་བས་འབྱིང་ངོ༌། །ཧ་ཅང་ཉུང་ཆེས་ན་ཡང་ཉོན་མོངས་ཏེ་སོང་སོང་བའི་དོན་མེད་པས། འདི་ཙམ་ཞིག་ནི། རན་ནོ། །ཞེས་བྱ་བ་ལ་སོགས་པའི་ཚོད་ཀྱང་བསྟན་ནས་རིན་པོ་ཆེ་གྲུར་བརྫངས་ཏེ་ཅི་ལ་ཡང་མ་རག་ནས་ད་ཕྱིར་འདོང་ངོ༌། །ཞེས་ཆས་པ་དང༌། 诫语已讫。各勤采拾。积著船上。宝足装严。便欲求还。于时大施。不欲上船。诸人悉集。问其意故。大施答言。我欲前进至龙王宫求如意珠。尽我身命。不得不还。众贾闻此。愁惨无聊。各共白言。我曹之等。凭赖萨薄。捐弃所重。冒险至此。冀望相因。全济还家。今者云何。欲见弃舍。 告诫完毕，大家都开始努力采集，堆积在船上。宝物装满后，便整理行装准备回国，这时大施却不愿上船。众人都聚集过来，问他原因。大施答道：‘我想继续前行，到龙王宫求取如意珠。尽我身体性命，得不到决不返回。’众商人听后，忧愁无助，纷纷说道：‘我等众人，依赖商主您的帮助，抛弃所爱重的一切，冒险到此，希望能依靠您，全都平安返家，如今为什么要舍弃我们呢？’ སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་གྲུའི་ནང་དུ་འོང་དུ་མ་བཏུབ་ནས་ཚོང་པ་རྣམས་ལ་ཁོ་བོ་ནི། ཀླུའི་རྒྱལ་པོའི་ཕོ་བྲང་ནས་ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་མ་ཐོབ་ཀྱི་བར་དུ་མི་ལྡོག་གོ །ཞེས་སྨྲས་སོ། །དེ་ནས་ཚོང་པ་རྣམས་ཀྱིས་དུས་ཏེ་མྱ་ངན་གྱིས་ཡི་མུག་ནས་འདི་སྐད་ཅེས་སྨྲས་སོ། །བདག་ཅག་ཚོང་པ་འདི་རྣམས་ནི། སྐྱེས་བུ་དེད་དཔོན་ཁྱོད་ཀྱི་གཡོག་ཏུ་འོངས་ཏེ། ད་ཁྱོད་ཀྱིས་འདིར་དོར་ཏོ་མི་འགྲོ་ན་བདག་ཅག་ཀྱང་ཕྱིར་ཁྱིམ་དུ་མི་ཕྱིན་ཏེ། ཐམས་ཅད་འཁྱམས་པར་འགྱུར་རོ། 大施答言。我当为汝自誓求愿。令汝曹等安隐还国。诸贾人闻。心怖乃安。大施导师。手执香炉。向于四方。而自立誓。我不惮劳。涉海求珍。用济群生饥乏之困。合集此德。用求佛道。若我至诚。所愿当就。令此众贾及船珍宝。不逢恶难。安全还国。作誓已讫。众贾前抱导师手足。涕泣怆恨。辞别还国。断索举帆。还阎浮提。皆蒙安隐。得出大海。 大施回答说：‘我会为你们发誓求愿，让你们平安回国。’那些商人听后，惊惧心才得以平静。大施导师手捧香炉，面向四方发誓道：‘我不惧艰辛，入海求取珍宝，用以救济众生饥饿贫穷的痛苦，合集这些功德，用求佛道。如果我至真至诚，自己的愿望当会成办，让这些商人和一船珍宝，不遭受险恶艰难，安全回国。’立誓完毕，众商人上前抱住导师商主的手足，悲痛哭泣，辞别后准备回国。他们砍断缆绳，扬起风帆，驶向阎浮提，最终都平安地驶出了大海。 །སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་སྨྲས་པ། ཚོང་པ་ཁྱེད་ཅག་མི་ཉེས་པར་ཡུལ་དུ་ཕྱིན་པར་ཁོ་བོས་ཀྱང་སྨོན་ལམ་གདབ་བོ། །ཞེས་བོག་པོར་ལག་ཏུ་བླངས་ཏེ་ཕྱོགས་བཞིར་མཆོད་ནས་འདི་སྐད་ཅེས་སྨྲས་སོ། །བདག་ནི། རིན་པོ་ཆེ་བླངས་ཏེ་སེམས་ཅན་ཕོངས་པ་ལ་སྤྱིན་པར་མ་ཟད་ཀྱི། དེ་ལྟར་སྦྱིན་པ་བྱེད་པའི་བསོད་ནམས་དེས་སངས་རྒྱས་སུ་འགྲུབ་པའི་ཕྱིར་རོ། །བདག་གིས་སྨྲས་པ་འདི་བདེན་ཏེ་སྨོན་ལམ་བཞིན་དུ་འགྲུབ་ན། ཚོང་པ་འདི་དག་རིན་པོ་ཆེ་དང་བཅས་པ་ཉེ་ཞེ་མེད་པར་འཛམ་བུའི་གླིང་དུ་བདེ་བར་ཕྱིན་པར་ཤོག་ཅིག་ཅེས་སྨོན་ལམ་བཏབ་ནས་ཐག་པ་བཅད་དེ་གཡོར་ཤིང་བསྒྲེངས་ནས་ཕྱིར་འཛམ་བུའི་གླིང་དུ་བདེ་བར་དོང་ངོ༌། 与众别后。前入于水。水可齐膝。行经七日。转复前行。其水渐深。可齐于岐。复经七日。如是前进七日齐腰。七日齐项。七日恒浮。到一山边。两手捉木。刺山而上。经乎七日。乃彻山顶。于彼山上。平行七日。复还下山。七日彻下。 大施与众人告别后，走入水中，水深齐膝，走了七天。又继续前行，水逐渐加深，没过大腿，又走了七天。就这样往前走，七天齐腰，七天齐脖子，再过七天，人完全浮在水中。之后到达一座山附近，双手抓着山上的树木，蹬山而上，经过七天，才到达山顶。在山顶上平行走了七天，之后又下山，七天才到达山底。 །དེ་དག་སོང་བའི་འོག་ཏུ་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་ཆུར་ཞུགས་ཏེ་སོང་བ་ལས་ཞག་བདུན་གྱི་བར་དུ་ནི། པུས་མོ་ཙམ་ལས་མ་ནུབ་བོ། །དེ་ནས་ཡང་ཞག་བདུན་གྱི་བར་དུ་ནི། བརླ་དྲུང་ཙམ་ལས་མ་ནུབ་བོ། ༑དེ་ནས་ཡང་ཞག་བདུན་སོང་བ་ལས་རྐེད་པ་ཙམ་ལས་མ་ནུབ་བོ། །ཞག་བདུན་ལོན་གྱི་བར་དུ་ནི། ཕྲག་པ་ཙམ་དུ་ཕྱིན་ཏོ། །དེ་ནས་ཞག་བདུན་གྱི་བར་དུ་ནི། རྐྱལ་ལོ། །དེ་ནས་རི་ཞིག་གི་དྲུང་དུ་ཕྱིན་པ་དང་ཤིང་ལ་འཇུས་ཏེ་རི་ལ་འཛེགས་ནས་ཞག་བདུན་གྱིས་རྩེ་མོར་ཕྱིན་ཏོ། །རི་རྩེར་ཞག་བདུན་སོང་སོང་ནས་ཡང་ཞག་བདུན་གྱིས་ཤོད་དུ་ཆུ་འགྲམ་དུ་ཕྱིན་ཏོ༑ 到于水边。水中皆有金色莲花。有诸毒蛇。其毒极盛。悉以其身。缠莲花根。菩萨见此。即自端坐系心摄念。入慈三昧。念诸毒蛇本生之时。皆由嗔恚嫉妒倍盛。故生此中。受斯恶形。极以慈心。矜怜悲念。慈心已满。彼诸毒蛇。皆自除歇。大施即起。蹑花而行。复经七日。乃得度蛇。 来到水边，水中长着金色的莲花，在莲花的根部缠绕着毒性极其厉害的各种毒蛇。菩萨见后，便端身正坐，收摄心神，进入慈心三昧定中。想到这些毒蛇过去世时，都因嗔恨嫉妒心太强烈，才投生为蛇，感受这种恶形。便以自己的强烈的慈心，怜悯悲念它们。慈心圆满后，那些蛇的毒自行消失了。大施便起来，踏花而行，又走了七天，才得以渡过毒蛇地带。 ༑ཆུ་འགྲམ་དུ་ཕྱིན་པ་དང་ཆུའི་ནང་ན་པདྨ་གསེར་གྱི་མདོག་ཅན་ཡོད་པ་ལ་སྦྲུལ་གདུག་པས་པདྨའི་རྩ་བ་ལ་དཀྲིས་ཤིང་འདུག་པ་མཐོང་ངོ༌། །དེ་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སྐྱིལ་མོ་ཀྲུང་བཅས་ཏེ་འདུག་ནས་སེམས་རྩེ་གཅིག་ཏུ་བྱམས་པའི་ཏིང་ངེ་འཛིན་ལ་ཞུགས་ཏེ། སྦྲུལ་གདུག་པ་འདི་དག་ཀྱང་སྔོན་ཞེ་སྡང་དང༌། ཕྲག་དོག་བྱས་པའི་རྐྱེན་གྱིས་འདི་ལྟ་༄༅། །བུའི་ལུས་མི་སྡུག་པ་མྱོང་ངོ་སྙམ་ལྷག་པར་དེ་ལ་སྙིང་བརྩེ་བའི་སེམས་སྐྱེས་པས་སྦྲུལ་གདུག་པ་དེའི་གདུག་པ་ཀུན་ཞི་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་པདྨ་དེའི་སྟེང་ནས་གོམ་པ་དོར་ཏེ་སོང་སོང་བ་ལས་ཞག་བདུན་གྱིས་སྤྲུལ་གདུག་པ་དེ་དག་ལས་བརྟོལ་ཏོ། 转复前行。见诸罗刹。闻人香臭。皆来求觅。大施已见。摄心慈观。诸罗刹辈。敬心自生。软语来问。欲何所至。施具答。欲求如意宝珠。罗刹欢喜。而自念言。此福德人。去于龙宫。其道犹远。云何使此经涉辛苦。我当接过于诸险难。即时接去。度四百由旬。乃还放地。 又往前走，看到各种罗刹，他们闻到人的气味后，都来寻找。大施见后，摄持自心修慈悲观。那些罗刹，心生敬仰，过来柔声相问：‘您要去什么地方呢？’大施回答道：‘准备去寻找如意宝珠。’罗刹很高兴，心中想道：‘这是个大福德之人，到龙宫去，道路还很遥远，为什么让他在此地历尽辛苦呢？我应当带他渡过这些险难之地。’于是罗刹背着他，越过四百由旬，才把他放在地上。 །དེ་ནས་ཡང་སོང་སོང་བ་ལས་སྲིན་པོ་དང་ཕྲད་ནས་སྲིན་པོ་དེ་དག་མིའི་དྲི་ཚོར་བས་ཀུན་ཏུ་ཚོལ་ལོ། །དེ་ནས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སེམས་རྩེ་གཅིག་ཏུ་བྱམས་པའི་སེམས་ཀྱིས་བརྟགས་པས་སྲིན་པོ་དེ་དག་འཇམ་པའི་ཚིག་གིས་སྐྱེས་བུ་ཁྱོད་གང་ནས་འོངས།གང་དུ་འགྲོ་ཞེས་དྲིས་སོ། །དེ་ལ་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་ཁོ་བོ་ནི། ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་ཚོལ་དུ་འོངས་སོ། །ཞེས་སྨྲས་སོ། །དེ་ནས་སྲིན་པོ་དེ་དག་རབ་ཏུ་དགའ་སྟེ། འདི་ནི།བསོད་ནམས་ཆེན་པོ་དང་ལྡན་པ་ཞིག་སྙམ་བསམས་ནས་འདི་ནི། ད་དུང་ཀླུའི་ཕོ་བྲང་ལས་ཤིན་ཏུ་རིང་སྟེ་ནམ་ཡང་མི་ཕྱིན་པས་ཉོན་མོངས་པར་འགྱུར་གྱི། མཐུ་ཞིག་བསྟངས་ཏེ་བསྐྱལ་ལོ་སྙམ་ནས་ནམ་མཁའ་ལ་ཁྱེར་ཏེ་དཔག་ཚད་བཞི་བརྒྱའི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་ནས་ཕྱིར་ཡང་ས་ལ་བཞག་གོ 于是大施。转自前行。见一银城。白净皦然。知是龙城。欢喜往趣。见其城外。有七重堑。满诸堑中。皆有毒蛇。其毒猛盛。视之可恶。大施导师。念诸毒蛇。皆由前身怒害多盛。故受如斯可恶之形。念慈哀愍如视赤子。慈心已满。毒蛇悉除。即起蹈上。行诣龙城。 于是大施继续前行，见到一座银城，洁白光亮。知道这是龙城，便高兴地急忙前往。见城外有七重壕沟，所有壕沟中，都有毒蛇，这些蛇毒极其猛烈，看到后感到很可恶。大施菩萨想到这些毒蛇，都因前世嗔心太重，所以才感受这种恶形。于是心生慈爱怜悯，观为自己的幼子一般。慈心圆满后，蛇毒都消失了，便站起来踏在蛇上走至龙城前。 །སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་དེ་ནས་ཡང་སོང་སོང་བ་ལས་རིང་པོ་མ་ལོན་པར་དངུལ་གྱི་མཁར་ཞིག་མཐོང་ནས་ཀླུའི་གནས་ཡིན་ནོ་སྙམ་བསམས་ཏེ་ཉེ་བར་སོང་ངོ༌། །མཁར་དེའི་ཕྱི་རོལ་འོབས་རིམ་པ་བདུན་གྱིས་བསྐོར་ཏེ་འོབས་ཀྱི་ནང་ན་སྦྲུལ་གདུག་པ་འཇིགས་སུ་རུང་བས་གང་ངོ༌། །སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་དེ་དག་མཐོང་ནས་སྦྲུལ་གདུག་པ་འདི་དག་ནི། སྔོན་ཞེ་སྡང་ཆེ་བའི་ལན་གྱིས་འདི་ལྟ་བུའི་ལུས་འཇིགས་སུ་རུང་བ་མྱོང་བར་གྱུར་ཏོ་སྙམ་སྟེ། དེ་ལ་བུ་གཅིག་པ་དང་འདྲ་བར་བྱམས་ཤིང་སྙིང་རྗེ་བའི་སེམས་སྐྱེས་ཏེ། དེ་ལྟར་བྱམས་པའི་སེམས་བསྐྱེད་པས་སྤྲུལ་གྱི་གདུག་པ་ཡང་ཞི་བར་གྱུར་ནས་སྤྲུལ་དེ་དག་བརྫིས་ཏེ་ཀླུའི་མཁར་དུ་སོང་ངོ༌། 见有二龙以身绕城。交头门阃。见于大施。仰头愕视。大施寻时。复入慈心。龙毒便除。低头不视。大施即前。蹑上而过。城中有龙。坐七宝殿。遥见菩萨。惊起自念。今我城外。七重堑中。皆有毒蛇。余龙夜叉。无敢妄越。斯是何人。能来至此。 见二条龙，身体围绕龙城，龙头交错于城门。见到大施，二龙抬头惊视。大施即刻又入慈心观，龙毒便消失了，低下头不再看。大施于是上前，踩在龙身上过去。城中有龙王坐在七宝殿中，远远看见菩萨，惊讶地想道：‘我的龙城外，有七重壕沟，沟中都是毒蛇，其它龙和夜叉都不敢妄自经过。这是什么人，能来到这里？’ །མཁར་དེ་ལ་ཀླུ་གཉིས་ཀྱིས་དཀྲིས་ཏེ་ཀླུའི་མགོ་མཁར་སྒོ་ལ་བསྟན་ཏོ། །ཀླུ་དེ་གཉིས་ཀྱིས་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་མཐོང་ནས་མགོ་བཏེག་སྟེ་གདུག་པ་འབྱིན་པ་ལས་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་བྱམས་པའི་སེམས་བསྐྱེད་པས། གདུག་པ་ཡང་ཞི་ནས་མགོ་སྨད་དེ་ཉལ་ལོ། །སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་ཀླུའི་མགོ་ལ་བརྫིས་ནས་མཁར་གྱི་ནང་དུ་སོང་བ་དང༌། མཁར་གྱི་ནང་ན་ཀླུ་ཞིག་རིན་པོ་ཆེ་སྣ་བདུན་གྱི་གཞལ་མེད་ཁང་ན་འདུག་པ་མཐོང་ངོ༌། །ཀླུའི་རྒྱལ་པོ་དེས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་མཐོང་བ་དང་སྡངས་ཏེ་འདི་སྙམ་དུ་བསམས་སོ། །ངའི་གནས་འདི་འོབས་རིམ་པ་བདུན་གྱིས་བསྐོར་ཏེ་འོབས་ཀྱི་ནང་ན་སྦྲུལ་གདུག་པས་གང་བས། ཀླུ་དང༌། གནོད་སྦྱིན་མ་ཡིན་པ་གཞན་གང་ཡང་འདིར་འོང་བའི་ཐུགས་མི་ཐུབ་ན། འདི་ལྟ་བུ་སུ་ཞིག་ཡིན་སྙམ་སྟེ་ 即前迎问。作礼恭敬。请令就座。坐七宝床。种种美膳。以用供养。食已谈语。问其来意。菩萨答言。阎浮提人。贫穷辛苦。求于财宝供衣食故。杀害欺诳。具造众恶。命终之后。坠三恶道。意甚怜愍。欲救济故。涉险远来。见于大王。求旃陀摩尼。往用救济。积此功德。誓求佛道。若不拒逆。唯见给与。 便上前迎接问候，行礼后，恭敬地请他坐在七宝座上，用各种美食来供养他。食用过后开始交谈，龙王问其来意。菩萨答道：‘阎浮提众生，贫穷辛苦。为求财物衣食，便杀害生灵，相互欺骗，都造下了各种恶业，命终后，必然堕在三恶道中。我非常同情，很想救济他们。所以冒险远道而来求见大王，只为求取旃陀摩尼，去救济众生，并以此功德，誓求佛道。如不反对，就请把它施舍给我。’ འདུག་པ་ལས་ལངས་ནས་བསུ་སྟེ་བསྟི་སྟང་དང་བཅས་པས་ཕྱག་བྱས་ནས་རིན་པོ་ཆེའི་ཁྲི་ལ་བཞག་སྟེ་༄༅། །ཁ་ཟས་རྣམ་པ་སྣ་ཚོགས་བྱིན་ནོ། །ཁ་ཟས་ཟོས་ནས་ཁྱོད་འདིར་ཅི་ལ་འོངས། ཇི་ལྟར་ཕྱིན་ཅེས་དྲིས་སོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་སྨྲས་པ།འཛམ་བུའི་གླིང་གི་མི་དག་ནི། དབུལ་ཕོངས་པས་ནོར་དང་གོས་དང་ཟས་ཀྱི་ཕྱིར་གཅིག་ལ་གཅིག་རྣམ་པ་སྣ་ཚོགས་ཀྱིས་འཚེ་ཞིང་གནོད་པ་བྱེད་དེ། ཚེ་འཕོས་མ་ཐག་ཏུ་ངན་སོང་གསུམ་དུ་ལྟུང་ངོ༌། །བདག་ནི། དེ་དག་ལ་སྙིང་བརྩེ་སྟེ་དེ་དག་གི་མགོན་བྱ་བའི་ཕྱིར་ལམ་རིང་པོ་ནས་ཉོན་མོངས་པ་དང་བསྔོས་ཏེ་རྒྱལ་པོ་ཆེན་པོ་ཁྱོད་ལ་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་སློང་དུ་འོངས་སོ། །ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེས་སེམས་ཅན་ལ་ཕན་གདགས་པའི་བསོད་ནམས་ཀྱིས་མངོན་པར་འཚང་རྒྱ་བར་འཚལ་གྱི། བདག་གིས་ཡིད་དང་མི་འགལ་བར་རིན་པོ་ཆེ་སྩལ་བར་གསོལ། 龙王答言。旃陀摩尼。难得之宝。汝故遐险。正来为此。若能开意。留住一月。受少微供。因为说法。旃陀摩尼。尔乃可得。菩萨可之。龙王日日。供设百味。作诸妓乐。供养菩萨。菩萨便为具足分别四念处慧。经一月竟。辞当还去。龙王欢喜。解髻宝珠。以用奉上。因而言曰。大士慈普。悲济难及。此志强猛。必至佛道。我愿为作智慧弟子。 龙王答道：‘旃陀摩尼，是很难得的珍宝，你远路涉险而来，正是为此。如果你能答应在此地留住一个月，接受我们的微薄供养，并为我们宣说佛法，你就可以得到旃陀摩尼。’菩萨答应了他。龙王于是每天用各种美味、歌伎音乐来供养菩萨。菩萨便为其详尽讲解四念处法。经过一个月后，便告辞回去，龙王很高兴，便解下发髻上的宝珠，献给菩萨，并说：‘大士大慈大悲，想普救众生，人所难及。此志坚定勇猛，必能成就佛道。那时我愿做您的智慧弟子。 །ཀླུའི་རྒྱལ་པོས་སྨྲས་པ། ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་ནི། ཤིན་ཏུ་ཡང་རྙེད་དཀའ་བ་ཡིན་ཏེ། ཁྱོད་དོན་འདིའི་ཕྱིར་འོངས་ན་འདིར་ཟླ་བ་གཅིག་ཅིག་འདུག་སྟེ། བདག་གིས་མཆོད་པ་ཅུང་ཟད་བཞེས་ལ་བདག་ཅག་ལ་ཆོས་ཀྱང་བསྟན་ན། ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་ཡང་སྦྱིན་ནོ། །ཞེས་བྱས་པ་དང༌། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་ཀྱང་དེ་བཞིན་དུ་བྱའོ། །ཞེས་སྨྲས་སོ། །དེ་ནས་ཀླུའི་རྒྱལ་པོས་ཉིན་གཅིག་བཞིན་དུ་ཁ་ཟས་རོ་བརྒྱ་དང་ལྡན་པ་རྣམ་པ་སྣ་ཚོགས་སྦྱར་ཏེ་ཕུལ་ནས་རོལ་མོས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ལ་མཆོད་དོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་ཀྱང་དེ་ལ་དྲན་པ་ཉེ་བར་གཞག་པའི་ཆོས་ཀྱི་ཡན་ལག་ཟླ་བ་གཅིག་གི་བར་ཏུ་བསྟན་ནས་ཕྱིར་འགྲོའོ། །ཞེས་བྱས་པ་དང༌། ཀླུའི་རྒྱལ་པོ་དགའ་ནས་སྤྱི་བོའི་གཙུག་ཕུད་ལས་ཡིད་བཞིན་གྱི་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་བཀྲོལ་ཏེ་ཕུལ་ལོ། །སྐྱེས་བུ་ཆེན་པོ་འགྲོ་བ་ལ་ཕན་པའི་དོན་དུ་ཡི་དམ་ལ་ཤིན་ཏུ་བརྟན་པ་ཁྱོད་གདོན་མི་ཟ་བར་འཚང་རྒྱའོ། །ནམ་མངོན་པར་སངས་རྒྱས་པ་ན་བདག་ཀྱང་ཁྱོད་ཀྱི་ཉེ་གནས་མཆོག་ཏུ་གྱུར་ཅིག་ཅེས་སྨྲས་སོ། 菩萨可之。而问之言。今汝此珠。有何力能。即答之言。此珠能雨二千由旬一切所须。菩萨自念。此珠虽快。故未办我旷济大事。诸龙大小。送到门外。重相辞谢。于是别去。 菩萨答应了他，又问他说：‘你这个宝珠，有什么用处？’龙王回答说：‘这个宝珠能降下二千由旬内一切所需。’菩萨心想：‘这宝珠虽然很称心，却不能成办我普济众生的大事。’大大小小的龙，相送到城门外，菩萨多次道谢辞别后离去。 །དེ་ནས་ཀླུའི་རྒྱལ་པོ་ལ་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་འདི་ལ་མཐུ་སྟོབས་ཅི་ཡོད་ཅེས་དྲིས་ན། སྨྲས་པ། ནོར་བུ་འདི་ནི། དཔག་ཚད་ཉིས་སྟོང་ཁོར་ཁོར་ཡུག་ཏུ་དགོས་པ་ཐམས་ཅད་ཆར་བཞིན་དུ་འབེབས་ནུས་སོ། །བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་བསམ་པ། ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་འདི་མཐུ་སྟོབས་ཆེ་མོད་ཀྱི། འོན་ཀྱང་བདག་གིས་བསམ་པའི་དོན་ཆེན་པོ་སྒྲུབ་ནུས་པ་མ་ཡིན་ནོ་བསམས་ནས་ཀླུའི་རྒྱལ་པོ་འཁོར་དང་བཅས་པས་བསྐྱལ་ཏེ་སོང་ངོ༌། |
|
|
4#
发布于：2014-10-16 11:03
次见耕者。以犁垦地。虫从土出。虾蟆拾吞。复有蛇来。吞食虾蟆。孔雀飞来。啄食其蛇。大施问之。此作何等。答言。垦地于中下种。后当得谷以自供养。并复当得以输王家。大施闻已。深叹而去。 又见耕田的农民，用犁耕地，小虫从土里被翻出来后，被蛤蟆吞食，又有蛇将蛤蟆吞食，孔雀飞来，又将蛇抓住吃掉。大施问他：‘你们在做什么？’回答说：‘耕好地再播种，以后会收获粮食来养活自己，而且还要缴给官府。’大施听后，深深叹息着离去。 །དེ་ནས་ཕ་ཟད་དུ་ཕྱིན་པ་དང་ཞིང་པ་དག་ཞིང་རྨོས་ཏེ། ཞིང་རྨོས་པའི་ཤུལ་ན་སྲིན་བུ་མང་དུ་བྱུང་བ་ལ་བྱ་མང་པོ་དང༌། སྦྲུལ་དག་འཐུ་ཞིང་ཟ་བ་མཐོང་བ་དང་འདི་དག་ཅི་བྱེད་ཅེས་དྲིས་ན། བདག་ཅག་ནི༑ ཞིང་རྨོས་ཏེ་ས་གློངས་པའི་ཤུལ་དུ་ས་བོན་བཏབ་ན་ཕྱིས་མང་དུ་སྐྱེས་ཏེ། དེས་འཚོ་ཞིང་རྒྱལ་པོའི་དཔྱ་ཡང་འབུལ་ལོ། །ཞེས་ཟེར་རོ། །སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་དེ་ལ་ཡང་ངོ་མཚར་དུ་གྱུར་ནས་ཕ་ཟད་སོང་བ་དང༌། 次复前行。见诸猎者。张网设罝。捕诸禽兽。见诸禽兽。堕罝网中。自挽自顿。不能得脱。悲鸣相唤。各怀怖惧。大施见之。何以作此。各共答言。我等唯仰猎杀为业。若不为此。存活无路。闻其语已。酸伤而去。 又往前走，见到一些打猎的人，布好网捕捉各种禽兽。看到一些禽兽陷入网中，使劲挣扎，不能逃脱，哀鸣呼唤，各个惊恐万分。大施见后问道：‘为什么做这些呢？’。他们回答道：‘我们只能靠打猎谋生，如不做这些，就无法生存。’大施听了这话，痛苦伤感地离去。 རྔོན་པ་དག་བྱ་རྒྱ་བྲེས་པ་དང༌། རྙི་བཙུགས་ནས་བྱ་རྣམས་བཤོར་བ་དང༌། སེམས་ཅན་དག་བྱ་རྒྱ་དང་རྙིས་ཟིན་ནས་ལུས་རྡེབ་ཅིང་འཐེན་ཀྱང་མ་ཤོར་ཏེ་སྙིང་རྗེ་བའི་སྐད་ཕྱུང་ནས་ཤིན་ཏུ་འཇིགས་སྐྲག་པ་དག་མཐོང་ནས་ཁྱེད་ཅི་བྱེད་ཅེས་དྲིས་ན། བདག་ཅག་ཀྱང་རྒྱུད་ཀྱིས་འདི་འདྲ་བའི་གསོད་པའི་ལས་བྱེད་པས་འཚོའོ། །ཞེས་ཟེར་རོ། །སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་དེ་སྐད་སྨྲས་པ་ཐོས་ནས་ཤིན་ཏུ་ཡི་མུག་སྟེ་ཡང་ཕ་ཟད་སོང་བ་དང༌། 次复前行。见捕鱼师。张设罗网。所得甚多。积著陆地。趣能动摇。复问其故。咄何以尔。各前答言。祖父已来。无余生业。唯仰捕鱼。卖供衣食。 又往前走，看到捕鱼的渔夫撒下鱼网后，捕了很多鱼，堆积在地上，有的还在不停地挣扎。又问其原因：‘喂，为什么做这些？’他们都上前回答道：‘从祖辈以来，没有别的谋生之路，只靠捕鱼卖后买些衣服粮食。’ ཉ་ས་དག་ཉ་རྒྱས་ཉ་བཅུས་ནས་མང་དུ་ཟིན་ཏེ་ཐང་ལ་ཕུང་པོར་སྤུངས་ནས་ད་དུང་ཡང་འགུལ་བ་དག་མཐོང་ནས་འདི་དག་ཅི་བྱེད་ཅེས་དྲིས་ན། བདག་ཅག་རྒྱུད་ཀྱིས་ལས་གཞན་མི་བྱེད་ཀྱི། འདི་ལྟར་ཉ་བཤོར་ཞིང་འཚོ་བར་བྱེད་དོ།།༄༅། །ཞེས་ཟེར་རོ། །སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་འདི་ལྟ་བུ་དག་མཐོང་ནས་ 大施见已。甚怀愍悼。而自思惟。是诸众生。皆由贫穷乏衣食故。为此恶业。杀害众生。欢喜极意。寿终之后。当归三涂。从冥入冥。何其怪哉。作是念已。回驾还宫。思忆是事。愁忧不乐。 大施看到后非常悲悯他们，心里想道：‘这些众生都是因为贫穷、缺衣少食的缘故，才做这些恶业，杀害众生，满心欢喜。命终以后，他们便会投生在三恶趣中，从黑暗走向黑暗，这多么荒唐啊！’想罢这些，他掉转方向返回宫中。因心里总想着这些事，所以一直忧愁不乐。 འདི་སྙམ་དུ་བསམས་སོ། །སེམས་ཅན་འདི་དག་ནི། དབུལ་ཕོངས་པས་བགོ་བ་དང་བཟའ་བའི་ཕྱིར་འདི་ལྟ་བུའི་ཁ་ན་མ་ཐོ་བའི་ལས་གསོད་པ་ལ་སོགས་པ་བྱེད་དེ། འདི་དག་ནི། ཚེ་འཕོས་མ་ཐག་ཏུ་ངན་སོང་གསུམ་དུ་ལྷུང་སྟེ་མུན་པ་ནས་མུན་པར་འགྲོ་ཞིང་ཐར་པའི་དུས་མེད་དོ་སྙམ་བསམས་ནས་ཕྱིར་ཁྱིམ་དུ་འོངས་ཏེ་ཉིན་མཚན་དུ་དེ་སེམས་ཤིང་མི་དགའ་ནས་ 往见其父。求索一愿。父语大施。随汝所求。终不相违。即自说言。先日出游。睹彼人民。以求衣食。劳形役思。杀害欺诳。具诸恶业。意甚矜怜。思欲拯给。唯愿垂恩。施我大藏。听自恣施济众所乏。父告之曰。我聚财宝。尽为汝故。汝意欲尔。奈何相违。 大施便去见他的父亲，请求满足一个愿望。父亲对大施说：‘随便你求什么，我都不会违背你的意愿。’大施说道：‘前些天出外游玩，见到那些百姓，为求衣食，劳累身心，做杀生欺诈之事，造下种种恶业。心里很怜悯他们，想赈济帮助他们。恳请您降恩，把库中财宝给我，任我随意救济那些贫穷的众生。’父亲告诉他说：‘我积聚财宝都是为了你，你既然想这样做，我怎会违背你的意愿呢？’ ཕའི་དྲུང་དུ་སོང་སྟེ་ཕ་ལ་བདག་གསོལ་བ་ཞིག་མཆིས་ཀྱི༑ གནོང་ཞིག་ཅེས་སྨྲས་སོ། །ཕས་ཀྱང་བུ། ཁྱོད་ཅི་ཟེར། ཁྱོད་སྨྲ་བ་བཞིན་དུ་བྱའོ། །ཞེས་སྨྲས་སོ། །ཡབ། བདག་སྔོན་ཕྱི་རོལ་ཏུ་འཆག་ཏུ་མཆིས་པ་ལས་མི་མང་པོ་གོས་དང༌། ཁ་ཟས་ཀྱི་ཕྱིར་ཐམས་ཅད་ཉོན་མོངས་ཏེ། གཅིག་ལ་གཅིག་གསོད་པ་དང༌། རྫུན་དང༌། དབང་ཟ་བ་དང༌། མི་དགེ་བའི་ལས་རྣམ་པ་སྣ་ཚོགས་བགྱིད་པ་མཐོང་ནས་དེ་དག་ལ་སྦྱིན་པ་བགྱིད་པར་བསམས་ཀྱི། ཡབ་ཀྱི་བང་མཛོད་ཆེན་པོ་ལས་ཕོངས་བྲེལ་པ་དག་གི་ཕྱིར་ཡིད་བཞིན་དུ་སྤྱོད་དུ་གནོད་ཞིག །ཕས་སྨྲས་པ། ངས་བང་མཛོད་དང༌། རིན་པོ་ཆེ་མང་དུ་བསགས་པ་ཐམས་ཅད་ཁྱོད་ཀྱི་ཕྱིར་བྱས་པར་ཟད་ན། ཅིའི་ཕྱིར་ཁྱོད་ཟེར་བ་མི་ཉན་ཞེས་སྨྲས་སོ། 儿得父教。即敕宣下一切人民。摩诃阇迦樊。欲大檀施。有所须者。皆悉来取。唱令已讫。沙门婆罗门。贫穷负债。孤苦疾病。诸城道路。前后而去。诸人民辈。有从百里二三五百千里来者。复从三千五千万里来者。皆强弱相扶。四方云集。 儿子得到父亲的许诺，即刻令人宣告一切人民：‘摩诃阇迦樊准备大行施舍，有需要的都可过来领取。’宣布完毕，沙门、婆罗门、贫穷负债的、孤苦生病的，从各个城市的路上，前后络绎不绝而来。那些百姓，有从百里二三五百里千里之外赶来的，也有从三千、五千、万里之外赶来的，都扶老携幼，从四面八方云集而来。 །དེ་ནས་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་ཕས་གནང་བའི་ལུང་ཐོབ་ནས་ཡུལ་མི་ཐམས་ཅད་ལ་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་སྦྱིན་གཏོང་ཆེན་པོ་བྱེད་ཀྱི། ཐམས་ཅད་འདུས་ཤིང་ཤོག་ཅིག་ཅེས་བསྒྲགས་སོ། །དེའི་ཚེ་དགེ་སྦྱོང་དང༌། བྲམ་ཟེ་དང༌། དཔུལ་ཞིང་ཕོངས་པ་མགོན་མེད་པ་དང༌། ནད་པ་ལ་སོགས་ཏེ་གྲོང་ཁྱེར་གྱི་ཕྱི་རོལ་ན་ལམ་ཐོག་ཐག་ཏུ་གང་ངོ༌། །དེ་དག་ཀྱང་དཔག་ཚད་བརྒྱ་དང༌། ཉིས་བརྒྱ་དང༌། སུམ་བརྒྱ་དང༌། བཞི་བརྒྱ་དང༌། ལྔ་བརྒྱ་དང༌། དཔག་ཚད་སྟོང་གི་ལམ་ནས་འོངས། ཁ་ཅིག་ནི། དཔག་ཚད་ཉིས་སྟོང་དང༌། སུམ་སྟོང་དང༌། བཞི་སྟོང་དང༌། ལྔ་སྟོང་ནས་དཔག་ཚད་ཁྲིའི་བར་དུ་ལྷགས་ཏེ། 一切给与。满其所愿。须衣与衣。须食给食。金银七宝。车马辇舆。园田六畜。称意而与。如是布施。经数时中。诸藏之物。三分已二。时典藏吏。往白其父。摩诃阇迦樊。自布施来。藏物三分。已施其二。诸王信使。当有往返。愿熟思惟。后勿见责。 大施布施一切，满足他们的愿望：须衣服的给衣服，须粮食的给粮食，金银七宝、车马轿子、田园牲畜，都按求者之意施与。如此布施持续一段时间后，仓库的财物已布施了三分之二。这时典藏吏就去告诉他的父亲说：‘自从摩诃阇迦樊布施以来，仓库中三分财物已布施了二分。与众国王之间的信使往来都需要花费，希望您深思熟虑，以后不要责备我。’ དེ་དག་སྤྲིན་བཞིན་དུ་འདུས་ནས་ཐམས་ཅད་ལ་ཡིད་བཞིན་དུ་སྦྱིན་པ་ནི། གོས་འདོད་པ་ལ་གོས། ཟས་འདོད་པ་ལ་ཟས། རིན་པོ་ཆེ་གསེར་དང༌། དངུལ་དང༌། བཻ་ཌཱུཪྻ་དང༌། མུ་ས་ར་གལ་པ་དང༌། བཞོན་པ་དང༌། ཐེག་པ་དང༌། ཁྱོགས་དང༌། སྐྱེད་མོས་ཚལ་དང༌། ཞིང་དང༌། རྐང་འགྲོ་ལ་སོགས་ཏེ། ཡིད་བཞིན་དུ་སྦྱིན་པ་བྱས་སོ། །དེ་ལྟར་སྦྱིན་པ་ལ་ཞུགས་ཏེ་ཡུན་རིང་ཞིག་ལོན་པ་དང༌། བང་མཛོད་སུམ་ཆ་གཅིག་ཟད་ནས་མཛོད་སྲུང་གིས་བྲམ་ཟེ་ལ་འདི་སྐད་ཅེས་སྨྲས་སོ། །སྲས་ཀྱིས་བང་མཛོད་ནས་སྦྱིན་པ་བྱས་ནས་སུམ་ཆ་གཅིག་ནི།ཟད་དེ་སུམ་གཉིས་ལས་མ་ལུས་ན། ཕན་ཚུན་དུ་འདྲུལ་བའི་སྐྱེས་དང༌། ཚོང་ཟོང་ཅི་ལས་བགྱིད་དགོངས་ཤིག་ཅེས་སྨྲས་སོ། 父闻吏语。自思惟言。吾爱此子。不能距逆。宁复空藏。何能中断如是布施。复经数时。用残藏物。三分复二。吏复更白。前所残物。三分之中已更用二。诸王信使。事须报遗。今藏垂空。愿更重思。 父亲听了官吏的话，心里想道：‘我很爱儿子，不能违背他的意愿，宁可耗尽库藏财物怎能中断这样的布施。’又过了一段时间，仓库中剩下的财物又用掉三分之二。官吏再次呈禀道：‘上次所剩财物又用去三分之二，诸王的信使，应该有礼尚往来，现在库藏接近耗尽，希望您再重新考虑一下。’ །ཁོ་བོ་ནི། བུ་འདི་ལ་བྱམས་པས་ངོ་མི་ལྡོག་གི།༄༅། །བང་མཛོད་སྟོངས་ཀྱང་བླའོ། །ཞེས་བསྒོའོ། །དེ་ནས་ཡང་རིང་ཞིག་ལོ་ན་པ་དང་བང་མཛོད་སུམ་གཉིས་ཟད་དེ་སུམ་ཆ་ཙམ་ལུས་པ་དང༌། མཛོད་སྲུང་གིས་ཡང་བྲམ་ཟེ་ལ། ད་ནི། བང་མཛོད་སུམ་གཉིས་ཙམ་ཟད་དེ་སུམ་ཆ་ཙམ་ལས་མ་ལུས་ན། ཕན་ཚུན་སྐྱེས་བསྐུར་བ་དང༌། ཚོང་ཟོང་ཅི་ལས་བྱ་ཞེས་སྨྲས་སོ། 时婆罗门而语吏言。吾爱此子。爱心隆厚。未曾违失。面折其意。汝可方便。假设因缘。来求物时。乍称不在。且令余残延引日月。吏得语已。即闭藏户。小复他行。乞儿来集。至大施所。大施将来诣吏求物。其吏不在。比行推觅。经历时节。困乃得之。虽复得物。不称时要。 这时婆罗门对官吏说：‘我爱这个儿子，爱得很深，从未当面反对而违背他的意愿。你可方便行事虚构理由，当他们来索要财物时，假装不在，让剩下的财物多留存一些时日。’官吏听了这番话后，便关闭仓库，之后就到别处去了。乞丐们会聚到大施那里，大施领他们到官吏处要东西，结果官吏不在。到处寻找，经过一段时间，费尽周折才找到他，东西虽然拿到，但不合时间要求。 །བྲམ་ཟེ་དེས་བསྒོ་བ། ཁོ་བོའི་བུ་སྡུག་ཆེས་ཏེ་ངོ་མི་ལྡོག་པས་སྨྲ་མི་ཕོད་ཀྱི། ཁྱོད་བདག་གིས་ཐབས་ཅི་ལེགས་སུ་བྱོས་ལ་བྲེལ་ཅིང་མི་ཁོམ་པ་ལྟར་ཐ་སྙད་ཐོགས་ཤིག །མཛོད་སྲུང་གིས་བྲམ་ཟེ་ལས་ལུང་ཐོབ་ནས་མཛོད་སྒོ་བཅད་དེ་དོན་གཉེར་དུ་སོང་ངོ༌། །དེ་ནས་སློང་བ་དག་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོའི་ཐད་དུ་ལྷགས་ནས་བར་འགའ་ནི། མཛོད་སྲུང་མི་རྙེད་དེ་མཛོད་སྒོ་མི་ཕྱེད། གལ་ཏེ་མཛོད་སྲུང་འོངས་ན་ཡང་ཡིད་བཞིན་དུ་མི་སྟེར་བས་ 大施自念。今此小吏自力何敢不承受我。将是父意。故使尔耳。又人子之法。不宜空竭父母之藏。令其尽也。今此藏中。所残无几。作是念已。我当云何多得财宝。用满我意。济给群生。 大施心想：‘如今这个小官吏，凭他自力怎敢不承事我？必定是父亲的意思，才会这样。而且按理做儿子的，也不应耗尽父母的财物，令其一无所有。况且现在的财物，已经所剩无几。’接着又想道：‘我怎样才能得到更多的财宝，以满足我的意愿，救济众生呢？’ སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་འདི་སྙམ་དུ་བསམས་སོ། །འདི་ལྟར་གྱུར་པ་འདི་ནི། མཛོད་སྲུང་གིས་ཐུགས་མི་ཐུབ་པས་ཕའི་མན་ངག་འོངས་ཀྱི། ཡོང་ཡང་བུས་ཕའི་བང་མཛོད་སྟོངས་པར་བྱ་བར་མི་རིགས་ཀྱི། བདག་གིས་ད་ཐབས་ཅི་ཞིག་བྱས་ན། རིན་པོ་ཆེ་ཡིད་བཞིན་དུ་རྙེད་དེ་སྐྱེ་བོ་མང་པོ་ལ་ཕན་ཐོགས་པར་འགྱུར་བ་བསམས་ནས་ 即问诸人。今此世间。作何事业。可得多财用之难尽。或有人言。多种五谷。修治园圃。可得多财。或有人言。多养六畜。随时蕃息。可得多财。或有人言。不避剧难。远出行贾。最得多财。或有人言。唯有入海。采求珍宝。最得多财。 便问众人：‘现在这个世上，做什么事业才能获得很多财物，用之不尽呢？’有人说：‘多种五谷，栽培果园菜园，可以得到很多财物。’有人说：‘多养牲畜，随时繁衍，可以得到很多财物。’有人说：‘不畏艰难，出远门经商，才能得到最多财物。’有人说：‘只有到海里取宝才能得到最多财物。’ མི་དག་ལ་འདི་སྐད་ཅེས་དྲིས་སོ། །འཇིག་རྟེན་ན་ལས་ཅི་ཞིག་བྱས་ན། རིན་པོ་ཆེ་ཡིད་བཞིན་དུ་རྙེད་དེ་ནོར་དབྱིག་མང་དུ་རྙེད་ཅིང་ཟད་མི་ཤེས་པར་འགྱུར་ཞེས་དྲིས་པ་དང༌། ཁ་ཅིག་ནི། ཞིང་མང་དུ་རྨོས་ན་ནོར་དབྱིག་མང་པོར་འགྱུར་རོ། །ཞེས་ཟེར་རོ། ཁ་ཅིག་ནི། རྐང་འགྲོ་སྤེལ་ཏེ་སྤོགས་བྱས་ན་ནོར་མང་དུ་རྙེད་དོ། །ཞེས་ཟེར་རོ། ཁ་ཅིག་ནི། ལམ་རིང་པོར་ཚོང་སྤོགས་བྱས་ན་ནོར་མང་དུ་རྙེད་དོ། །ཞེས་ཟེར་རོ། ཁ་ཅིག་ནི། རྒྱ་མཚོར་ཞུགས་ཏེ་ནོར་བུ་རིན་པོ་ཆེ་བླངས་ན་རིན་པོ་ཆེ་མང་དུ་འགྱུར་རོ། །ཞེས་ཟེར་རོ། 大施闻此。而自言曰。耕种养畜。远出行贾。既非我宜。得利无几。唯有入海。此计可从。我当力励。求办此事。作是念已。往白父母。今欲入海。求多珍宝。还用施给。济民所乏。唯愿见听。得遂所志。 大施听后，自言自语道：‘耕种谷物、饲养牲畜、出远门经商，这些既不适合我，又得不到多少利益。只有入海的办法可行。我应当努力，成办这件事。’想罢这些，就去对父母说：‘我现在打算到大海去寻找很多珍宝，回来后用于布施，救济贫穷百姓。恳请允许我实现自己的志愿。’ །སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་དེ་དག་གིས་སྨྲས་པ་ཐོས་ནས་ཞིང་རྨོ་བ་དང༌། རྐང་འགྲོ་སྤེལ་བ་དང༌། ལམ་རིང་པོར་ཚོང་ལ་འགྲོ་བ་ནི། ངའི་ཆ་མ་ཡིན་གྱི། རྒྱ་མཚོར་འཇུག་པ་འབའ་ཞིག་ངའི་ཆའོ། །ཞེས་སྨྲས་ནས་རྒྱ་མཚོར་འཇུག་གོ་སྙམ་བསམས་ཏེ་ཕ་མ་ལ་འདི་སྐད་ཅེས་སྨྲས་སོ། །བདག་ནི། རྒྱ་མཚོ་ནས་རིན་པོ་ཆེ་མང་པོ་བླངས་ཏེ་དབུལ་ཕོངས་པ་ལ་སྦྱིན་པ་ཡིད་བཞིན་དུ་བགྱིའོ། །བདག་རྒྱ་མཚོར་རིན་པོ་ཆེ་ལེན་དུ་མཆིར་གནོང་ཞིག་ཅེས་སྨྲས་སོ། 父母闻语。惊而问言。世人入海。穷贫无计。分弃身命。无所顾恋。汝有何事。复欲习此。若欲布施。我家所有。一切众物。及藏中残。尽令汝用。莫入大海。又复海中。众难甚多。水浪回波。摩竭大鱼。恶龙罗刹。水色之山。如是众险。难可经过。汝有何急。投身此难。我等命存。终不相听。宜息汝意。勿多纷纭。 父母听后，吃惊地问道：‘世间人到大海去，都是穷困得无法生存，理应不惜性命，无有顾恋。你有什么必要想效仿他们呢？如想布施，家中所有的东西，及库中所剩下的财物，你都可以用，千万不要到大海里去。而且大海之中，有非常多的灾难，惊涛骇浪、摩竭大鱼、恶龙罗刹、水中暗礁，这些险难，实在难以经过。你有什么紧迫的事，非得要投身到这种险难中？只要我们活着，就不会答应。你应当打消这个念头，不要再多说了。’ །དེའི་ཕ་མས་དེ་སྐད་ཅེས་སྨྲས་པ་ཐོས་ནས་འཁམས་ཏེ་བུ་ལ་འདི་སྐད་ཅེས་སྨྲས་སོ། །འཇིག་རྟེན་ན་དབུལ་འཕོངས་པ་དག་ནི། བློ་མེད་དེ། ལུས་དང་སྲོག་དང་བསྔོས་ནས་འགྲོ་བར་བྱེད་དོ། །ཁྱོད་ཅིས་ཕོངས་ནས་དེ་ལྟ་བུར་སེམས། ཁྱོད་སྦྱིན་པ་བྱེད་འདོད་ན། ཁྱིམ་ན་ཡོད་པའི་ནོར་ཐམས་ཅད་སྦྱིན་པར་བྱོས་ཤིག །རྒྱ་མཚོར་ནི། འགྲོར་མི་རུང་སྟེ། རྒྱ་མཚོའི་ནང་ན་ཆུ་རླབས་༄༅། །དང༌། དབའ་ཀློང་འཁྱིལ་བ་དང༌། ཆུ་སྲིན་དང༌། ཀླུ་གདུག་པ་དང༌། སྲིན་མོ་དང༌། རི་ཆུའི་མདོག་ཅན་ལ་སོགས་ཏེ་ཤིན་ཏུ་ཡང་བའི་བགེགས་མང་དུ་ཡོད་པས་ཐར་པར་དཀའ་ན། ཁྱོད་ཅིས་ཕོངས་ནས་སྲོག་དང་བསྔོ་བར་བྱེད། འདི་ལ་ནི། ཉན་པ་མེད་ཀྱི། མ་སེམས་པར་འདུག་ཅིག་ཅེས་བསྒོའོ། 大施闻此。愿不从心。甚怀悒戚。而自心念。我今所愿。欲办大事。设复贪身。事何由成。以身布地。伏父母前。而自言曰。若必顾留。违我志愿。伏身此地。终不复起。父母闻此。心怀灼然。与诸内官。前谏喻曰。海道辽远。险难事多。往者甚众。来还者鲜。念我求子。祷祀诸天。精诚恳恻。靡所不遍。经十二年。因乃从愿。适汝长大。欲得舍我。念弃此志。还起饮食。 从一日二日至于六日。如是种种。谏喻求晓。其言如初。执志不回。父母心惧。自共议言。此儿前后。欲有所为。要令成办。未曾中退。就令入海。犹望还期。今必拒遮。到其七日。交见其祸。为之奈何。宜当听去。转复在后。 大施听后，因不能满足自己的所愿，深感忧戚，心里想道：‘我如今的愿望是要成办大事，如果贪恋自身，事情怎能成办？’便五体投地，匍匐在父母面前，说道：‘如果一定要挽留我，违背我的志愿，我就伏身在这里，再也不起来。’父母听了这话，心急如焚，与家吏上前劝说道：‘大海路途遥远，艰难险阻众多，去的人多，生还的人少。想我当初求子，祈祷祭祀各位天神，精诚恳切，没有不曾祈求的。过十二年，历经周折，才算如愿。难道你刚刚长大，便要舍我而去？希望放弃这个念头，起来吃点东西。’ 从第一天、第二天直到第六天，像这样以种种道理解劝开导，但大施所说还是与从前一样，志愿坚定，决不改变。父母心里害怕，一起商议道：‘这孩子从小到大，想做什么事情，就要把它办成，从未半途而废。如果同意他到海里去，还能指望他回来；若现在一定要阻拦他，到第七天肯定出现危险，那该如何是好？还是答应他前去，把担忧留在以后吧。’ །སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་དེ་སྐད་ཅེས་བསྒོ་བ་ཐོས་ནས་བསམ་པ་བཞིན་དུ་མ་གྲུབ་པས་ཡི་དམ་བཅས་ཏེ། བསམ་པ་འདི་མ་གྲུབ་ཀྱི་བར་དུ་ཕ་མའི་མདུན་དུ་ས་ལ་ཁས་བུབ་ཏུ་ཉལ་ཏེ་མི་ལྡང་ངོ་སྙམ་བསམས་ནས་ཡབ་ཡུམ་གྱིས་མཁྱེན་པར་མཛོད་ཅིག །བདག་ནི། བསམ་པ་བཞིན་དུ་མ་གྲུབ་ཀྱི་བར་དུ་ཁས་བུབ་ཏུ་ཉལ་བ་འདི་ལས་མི་ལྡང་ངོ༌། །ཞེས་སྨྲས་སོ། །དེ་ནས་ཕ་མ་མི་དགའ་སྟེ་གཉེན་བཤེས་དང་བགྲོས་ནས་རྒྱ་མཚོའི་ནང་དུ་བགེགས་ཡང་བ་མང་དུ་ཡོད་པའི་གཏམ་ཡང་བྱས། བདག་ཀྱང་རྨོངས་པ་ལས་ལོ་བཅུ་གཉིས་ཀྱི་བར་དུ་ལྷ་ཀུན་ལ་མཆོད་དེ་ཁྱོད་ལྟ་ཞིག་ངའི་བུར་སྐྱེས་ན། ངེད་མ་དོར་བར་ཟན་ཟོ་ཞིག་ཅེས་ཞག་གཅིག་ཞག་གཉིས་ནས་ཞག་དྲུག་གི་བར་དུ་ཚིག་རྣམ་པ་སྣ་ཚོགས་ཀྱིས་གྲོས་བཏབ་ཀྱང་མ་ཉན་ཏེ། སྔར་ཇི་སྐད་ད་སྨྲས་པ་ལས་མ་ལྡོག་གོ །ཕ་མ་སྐྲག་ནས་ཡང་འདི་སྐད་ཅེས་སྨྲས་སོ། །བདག་གི་བུ་འདི་ཐོག་མ་ནས་ད་ཙམ་གྱི་བར་དུ་བྱ་བ་བརྩམས་པ་མཐར་མ་གྲུབ་ཀྱི་བར་དུ་མི་གཏོང་བས། རྒྱ་མཚོར་བཏང་ན་བརྒྱ་ལ་ཕྱིར་ལྡོག་ཀྱང་སྲིད་ཀྱི། མ་བཏང་ན་ཞག་བདུན་ལོན་ན་འཕྲལ་དུ་བྱེ་བྲག་འབྱེ་སྟེ། ད་ནི། གཏང་དགོས་སོ་སྙམ་བགྲོས་ནས་ 言议已决。俱来儿边。各捉一手。而语儿言。听随汝意。起还就食。大施闻此。即起就饭。饭食已讫。即起出外。广行宣令。告语众人。我今躬欲入海采宝。谁欲往者。可共俱进。我为萨薄。自办行具。 商议完后，都来到儿子身边，一人握住一只手，对儿子说：‘我们随你的心意，起来吃些东西吧。’大施听后，便起来吃饭。吃完饭后，随即来到外边，广泛宣布号令，对众人说：‘我现在准备亲自到海里取宝，有愿意去的，可同我一起去，我作为商主，自己准备一切行具。’ བུའི་དྲུང་དུ་སོང་སྟེ་ལག་པ་ནས་བཟུང་ནས་བུ་ལོངས་ལ་ཟན་ཟོ་ཞིག །ཡིད་བཞིན་དུ་འགྲོ་བར་གནང་ངོ༌། །ཞེས་སྨྲས་པ་དང༌། སྦྱིན་པ་ཆེན་པོ་ཡང་ལངས་ཏེ་བཟའ་བ་ཟོས། བཏང་བ་འཐུངས་སོ། །དེ་ནས་ཕྱི་རོལ་ཏུ་བྱུང་སྟེ་མི་མང་པོ་ལ་ཁོ་བོ་རྒྱ་མཚོར་རིན་པོ་ཆེ་ལེན་དུ་འགྲོའོ། །ཁྱེད་སུ་འགྲོར་དགའ་བ་རྣམས་དང་འགྲོགས་ཏེ་འདོང་གི། དེ་དད་པོན་ཡང་ཁོ་བོས་བྱ་ལ་ཡོ་བྱེད་ཀྱང་ཁོ་བོས་སྦྱར་རོ༑ ༑ཞེས་བསྒྲགས་སོ། 于时国中。有五百人。闻是令已。佥然应命。即办所须。克定发日。日到装驾。辞别趣道。王与群臣。并其父母诸王太子。臣民之类。数千万人。送到路次。各赠妙宝。供道所须。啼哭断绝。于是别去。 这时国中有五百人听到号令后，一起响应。便即刻准备所需物品，商定好出发日期。出发日到，众人备好车马，与亲友辞别上路。国王与群臣和他的父母、各小国王、太子、臣民等，数千万人到路边送行，每人都送给他们精美的宝物，供其路上使用。大施一行人在痛哭声中辞别而去。 །དེའི་ཚེ་མི་ལྔ་བརྒྱ་ཙམ་ཡང་འགྲོ་བར་ཁས་བླངས་ནས་སོ་སོ་ནས་ཡོ་བྱད་སྦྱར་ཏེ་ནམ་འགྲོ་བའི་དུས་ཀྱང་བྱས་ནས་དུས་བཞིན་དུ་ལམ་དུ་ཞུགས་ཏེ་ཆོས་སོ། །ལམ་དུ་འཇུག་པའི་ཚེ་ཁྱེའུའི་ཕ་མ་དང༌། རྒྱལ་པོ་དང༌། རྒྱལ་བུ་དང༌། བློན་པོ་ལ་སོགས་ཏེ་ཡུལ་མི་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་ཀྱང་བསྐྱལ་ནས་རྫོངས་བསྟབས་སོ། །ཕ་མས་ཀྱང་ངུས་ཏེ་ཕྱི་ཕྱག་བྱས་ནས་ཞག་དུ་མའི་ལམ་འདས་པ་དང༌། 转行数日。止宿旷野。值遇群贼。来欲伺盗。菩萨怜愍。即以所赍。尽用丐与。转前到城。城名放钵。城中有婆罗门。名迦毗梨。于时大施。往到其所。欲从贷索三千两金。 行进了数日，露宿在旷野，遇到一群盗贼准备伺机偷盗。菩萨怜悯他们，便把所携带财物都布施给他们。辗转前行到一座名为放钵的城市，城中有位名叫迦毗梨的婆罗门。这时大施便到他家中，准备向他借三千两黄金。 འབྲོག་སྟོང་དུ་ཕྱིན་ཏེ་ནུབ་མོ་དགོང་མ་ལ་དུ་མི་རྒོད་ཀྱིས་བཅོམ་ནས་ནོར་རྫས་ཀུན་འཕྲོག་གོ །དེ་ནས་སོང་སོང་བ་ལ་གྲོང་ཁྱེར་ཤུ་པ་ར་ཞེས་བྱ་བར་ཕྱིན་ནས་གྲོང་ཁྱེར་དེ་ན་བྲམ་ཟེ་ཀ་པི་ལི་ཞེས་བྱ་བ་དང་ཕྲད་དེ། བྲམ་ཟེ་དེའི་ཁྱིམ་དུ་སོང་ནས་བྲམ་ཟེ་དེ་ལས་སྦྱིན་པ་ཆེན་པོས་གསེར་སྲང་སུམ་སྟོང་བསླང་བར་བྱས་སོ། |
|
